Het was een Rolling Stone en het was niet Mick Jagger, (was het Keith Richards?) die toen hem werd gevraagd om een reactie op de dood van Lady Di, iets zei als ‘I never knew the chick’- ik heb die griet nooit gekend. Steen-hard, sto(n)icijns.
The people’s princess kwam na haar overlijden niets tekort als het om uitzinnig verdriet ging, dus dit druppeltje azijn in die oceaan van vrome tranen nam mij wel voor de rocker in.
Ik ben er nog niet helemaal uit, ik moet de fout ongetwijfeld bij mijzelf zoeken, maar sinds Wim de Bie maandag is overleden en er een soort officieuze nationale rouw heerst, heb ik af en toe een ongemakkelijk gevoel. Het begon maandagavond toen bij Sophie en Khalid een batterij Bie-ologen was ingevlogen om de uitzending te vullen met hun gezamenlijke leedwezen. Na tien minuten dacht ik, hier hadden Koot en Bie in hun glorietijd een dodelijke sketch van kunnen maken. Waarna ik (nare man!) de tv uitzette. En toen begon het nog maar net.
Alle uitgestorte lof is verdiend, daar niet van. Ook ik heb na Studio Sport (Sport in Beeld?) op zondagavond klaar gezeten voor het Simplisties Verbond en Keek op de week. Wat een tijden! En wat er vijftig jaar na dato langskomt aan hoogtepunten vind ik meestal nog steeds hilarisch.
Alleen, als ik mijn generatiegenoten beluister, hoor ik daar doorheen wel erg veel ontgoocheling over het heden. Zeurtreuren en treurzeuren om een eigen punt te maken over (NRC-commentaar) een maatschappij waarin ‘relativering ver te zoeken is’ en niemand ons meer à la Koot & Bie een spiegel voorhoudt. Wanna-Bie’s die menen dat ook de ironie in stilte is overleden de afgelopen twintig jaar.
Gisteren speelde ik onbedoeld even een typetje en ik kan het iedereen aanraden. Mijn moeder was met een vrijwilligerstaxi naar huis gereden en ik wilde de rollator voorrijden. Enfin, zij was door een andere ingang binnengefloept en stond al boven. De huisdichteres – gespeend van ieder menselijk mededogen – legde voor het nageslacht vast hoe ik naar de lift schuifelde (mompelend en moedeloos zuchtend, de bejaardste versie van mijzelf).
En het voelde best goed. Even iemand anders zijn. Als we Wim de Bie werkelijk willen eren is dat misschien een idee. Organiseer met vrienden een typetjes-avond. Met pruiken, snorren en malle hoedjes. Met wat geluk werkt het bevrijdend. Of misschien kom je erachter dat je ongemerkt zelf in een typetje bent veranderd (oudere jongere, oudere oudere?). En dan zendt de VPRO over precies een jaar een compilatie uit van de beste inzendingen, met Koot in de jury.
Iedereen mee eens? STOP de necrologieën!