Mijn innerlijke Rob de Wijk heeft een goede week. Dat klinkt meteen al paradoxaal, want de echte Rob de Wijk heeft nooit een goede week: die leeft bij de gratie van wereldcrises.
Op een doorsnee dag vreet Rob massaslachtingen bij het ontbijt, een vuile oorlog voor de lunch en ‘s avonds een bloederig driegangenmenu met seizoenproducten van CNN en Al Jazeera: gijzelingen, coups en grensconflicten. En daarna mag hij als toetje aanschuiven bij de NPO en mismoedig de toestand in de wereld schetsen, in zijn kenmerkende stijl, het Depressief Realisme.
Zo’n nieuwsdieet zonder glimlach is slecht voor een mens, merk ik na een kleine week Gaza-oorlog. De ogen sluiten voor gruwelen wil je niet, maar hoe lang kun je ze open houden? Nou ja, het contrast was des te groter toen ik door Trouw ploegde en de foto zag van Wiep Fokker en Elaine van Helvoort, van de Stichting Plantje voor Morgen. Die twee 22-jarigen zijn vrijwilliger in de gevangenis van Zwolle, waar ze een kookcursus geven en tuinieren met gevangenen.
Tuinieren en koken in plaats van zeepjes inpakken? Voor gedetineerde Sharon (28) was het een eenvoudige keus. Vanwege de frissere lucht in de buitenruimte (al is het geen ‘buiten-buiten’) en omdat ze er in de toekomst iets aan denkt te hebben.
Op de dag dat de krant meekeek, bakten de deelnemers falafel, voor bij de al eerder zelf gefermenteerde kimchi. Bij het tuinieren mogen geen breekbare potten gebruikt worden en voor gereedschap gelden speciale regels. De penitentiaire inrichtingen gaan niet over een nacht ijs: “Mensen van buiten worden niet zomaar toegelaten, en een paar jongen meiden binnenlaten voelt natuurlijk helemáál tricky.”
Ja, je moet maar durven, tussen de zware jongens en meisjes, dacht ik Rob-de-Wijkerig. Wat een onbevangenheid! En wat een geweldig project ook – ik wist gelijk een trits instellingen en organisaties te bedenken waar Wiep en Elaine ook zegenrijk werk zouden kunnen doen. En ja, draafde ik door, er moeten meer moestuintjes komen in de gedemilitariseerde zones van de wereld, met tuiniers uit Noord- én Zuid-Korea, ik noem maar wat. Rob, wat vind jij ervan?
Nee, laat maar. Dat artikel was mij gewoon erg welkom. Leve het Optimistisch Idealisme!
P.S. Gisteren kreeg ik een schattig brievenbuspakketje met een baby-olijfboompje. Nog net reanimeerbaar (Post NL had er bijna een week over gedaan om het van Den Haag naar Overijssel te vervoeren). Ik ga het vertroetelen en opkweken tot tiener alsof het de laatste kans op vrede is.
