De eerste drie delen in de reeks gesprekken met werknemers van bekritiseerde bedrijven en instanties waren me ontgaan, maar de felrode haardracht en lustig zwierende Bhagwan-rode uitmonstering van Zwana de Vries vielen onmogelijk te negeren (Trouw, 17 aug.).
Hoezee, een mensenmens op de loonlijst van de Belastingdienst, leek de strekking van het interview. Zwana leeft intens mee met eenieder die weleens een blauwe envelop heeft ontvangen of verstuurd. Als een lid van haar team een traantje wegpinkt doet dat ook iets met haar, zonder overigens dat haar begrip voor gefrustreerde of gedupeerde belastingplichtigen eronder lijdt. Bekritiseerd? Verguisd? Zwana staat er positief in en 98% gaat goed bij de dienst. ‘Ik vind het juist diehard dat we proberen onszelf te verbeteren en het vertrouwen terug te winnen.’
Ik had de brok in mijn keel amper weggeslikt toen de post een waarschuwend schrijven van de Belastingdienst bracht. Een automatische incasso van mijn moeders rekening was mislukt, wat zich simpel liet verklaren door haar overlijden vier weken geleden. De brief vermeldde noch het verschuldigde bedrag noch welke contactgegevens dan ook. Werk aan de winkel. Ik las me vluchtig in, zocht de paperassen bij elkaar. Het benodigde formulier was alleen te verkrijgen na een telefonische aanvraag (niks downloaden). Dan maar bellen. Toen ik naar Zwana wilde vragen, bleek de wachttijd 20 minuten.
Ik (diehard!) deed nogmaals een vergeefse poging op de website en toen ik uitlogde verscheen daar de vraag of ik tevreden was. NEE. NEE. NEE!!! (Je mocht het maar één keer aanvinken en aan Caps Lock deden ze niet). Oei, dat betreurden ze. Ik kreeg een vakje voorgezet waarin ik mijn ongenoegen kon toelichten. Ik brandde los, maar na tweeënhalve regel zat ik aan mijn limiet. Hun limiet: een beetje kritiek is leuk, maar er zijn grenzen (40 woorden?).
Er kwam geen nieuw vakje waarin ik dáár weer over kon foeteren.
De suggestie die ik discreet aan Zwana had willen doen, zet ik dan nu maar in het volle zicht van iedereen. Er sterven in Nederland jaarlijks zo’n 170.000 mensen; mag ik voorstellen dat de naar vertrouwen en erkenning hunkerende Belastingdienst nabestaanden de eerste tien weken na de uitvaart met rust laat?
Website Dagklad
