Het wordt steeds normaler om voor allerhande zaken geld in te zamelen. Een startkapitaal van een start-up maar ook veel medische kwesties worden langs deze weg opgelost. Een aangepaste rolstoelbus, een behandeling voor MS in Rusland of een hersenletselrevalidatie die hier in Nederland nog niet wordt aangeboden. Allemaal te financieren door geld bij elkaar te sprokkelen van mensen die je niet kent maar op één of andere manier geraakt zijn door jouw persoonlijke verhaal.
Door Anne Winters
Dit klinkt allemaal heel mooi en aardig van onze medemensen. En dat is het ook. Alleen ergens is het te mooi om waar te zijn. Want wat doet deze gang van zaken met onze verzorgingsstaat? Als wij burgers zelf onze zaakjes regelen kan de overheid (nog meer) achterover leunen. En zo wordt er een vicieuze cirkel gecreëerd. De overheid bezuinigd of is terughoudend (lees: zorgvuldig) in het aanbieden van nieuwe behandelingen, de burger meent het daarom maar zelf te moeten oplossen, de overheid merkt dat de burger het kennelijk zelf wel oplost en bezuinigd nog meer.
En dan is er nog het probleem dat alleen degene die hard genoeg roept, zielig genoeg het verhaal vertelt en zeldzaam genoeg is genoeg geld krijgt om het beoogde te realiseren. Dit creëert een kloof tussen burgers die de verzorgingsstaat juist zou moeten wegnemen. Voorheen was die kloof tussen arm en rijk. Nu is de kloof tussen handig op internet/goed gebekt en degene die dat niet is.
Crowdfunding voor medische doeleinden zou in onze Nederlandse verzorgingsstaat niet nodig hoeven zijn. Ons systeem zou moeten voorzien in al onze medische behoeften. Nee, niet altijd op de vergaande wijze zoals wij zelf soms zouden willen. En ja, dat is niet altijd alleen maar een luxe probleem. Soms is de standaard oplossing ook niet goed genoeg. Maar ook dan zou onze verzorgingsstaat uiteindelijk voldoende moeten zijn.
Dat is ze niet. Uit eigen ervaring kan ik dat zeggen. Maar door met z’n allen dat d.m.v. crowdfunding te versterken kan zij haar plicht nog gemakkelijker ontlopen. Moeten we dan maar stoppen met crowdfunding? Misschien wel. Misschien heeft het meer nut om met alle rolstoelen (dan huren we een rolstoelbus) en andere hulpmiddelen naar het Malieveld te gaan. Of om met de voetsteun tegen de deur van het gemeentehuis te bonken. Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat de overheid op dit moment niet weet waar hun verantwoordelijkheid ligt. En zolang wij, burgers, die haar ontnemen zal ze dat ook nooit weten.
