Carole Overmaat is in Arnhem geboren en is als familie vanwege de onderwijsbaan van haar vader naar Giesbeek verhuisd. Toen zij naar de middelbare school ging, gingen ze weer naar de grote stad en kwamen in Presikhaaf terecht, een wijk van Arnhem. Op haar zeventiende ging ze in Leiden de verpleging in. Dit omdat ze toen al dacht dat beroep makkelijk uit te kunnen voeren in het buitenland.
Toen zij doorhad dat de verpleging wel een erg hiërarchisch omgeving is om in te werken is zij op aanraden van een vriendin een opleiding gaan volgen die bij haar paste: vrijetijdskunde. Want feestjes organiseren deed zij al tijdens de middelbare school. Maar deze opleiding bood een meer een sociaal- culturele inslag. In haar loopbaan in Nederland is zij het meest trots op het feit dat ze voor een project (tamtam noemde we dit) dat ze in Leiden van de grond had gekregen het eerste Appeltje van Oranje heeft gekregen uit handen van Máxima. Toen de leuke projecten in Leiden niet echt meer voor het oprapen lagen heeft zij gevraagd aan haar man om een avontuur aan te gaan in Australië. Hij had daar al contacten en zo is het dat we met een kleine van drie naar Australië gingen . Eigenlijk voor een jaar. … dit was in 2005…
Gewoon een avontuur aangaan
Dus eigenlijk wilden wij gewoon een jaar naar Australië met het gezin en dan weer terug. Mijn man had zelfs nog een terugkomgarantie van zijn werk. Dit bleek later een wassen neus, want het bedrijf hield op te bestaan en er was dus niets om naar terug te gaan. Zodoende zitten we al weer zo’n zestien jaar in Australië.
We kregen een paar mogelijkheden om ons te vestigen in Australië. Als we naar Wollongong wilden dan moesten we eigenlijk al binnen twee weken ingepakt zijn en de andere optie was Melbourne. Wat ik geleerd had tijdens mijn leven was dat je je nooit moet laten opjagen en die deadline van twee weken gaf me al een hoepel gevoel, dus dat ging hem niet worden, geen Wollongong dus .
Vandaar mijn eerste tip: laat je niet gek maken en ga op je eigen tempo. Verder werd ik een beetje gestoord van geen duidelijkheid hebben van wanneer dan wel, want de visumaanvraag ging echt langzaam. Op een gegeven moment heb ik maar zelf een datum geprikt voor een afscheidsfeestje, zodat ik daar naar toe kon werken, want ik werk beter met een datum. Als het visum er dan opeens toch doorkomt ben je voorbereid.
Dit is dus mijn tweede tip: een datum prikken voor een afscheidsfeestje. Door die datum besef je je ook dat je allerlei normale normale dingen moet opzeggen. Al die organisaties die je steeds weer moet betalen opzeggen. Het moeilijkste was de OV- jaarkaart, daar kwam ik maar niet van af en jaren later besefte ik dat ik die nog steeds aan het betalen was. Achteraf gezien was het sowieso wel handig om die te houden, omdat ik toch elk jaar terugging en ja ik ging tenslotte niet voor altijd weg. (Dacht ik toen nog in 2005)
In Australië mochten we voor 2 weken in een appartement van Ron’s werk en van daaruit kon ik dan verder kijken. In Nederland had ik een website gevonden waar woningen op stonden, dus ik had wel een beetje een idee hoe ik moest zoeken, maar vanaf een website kon ik niet echt zien wat ik leuk vond. Ik vond het wel zwaar om binnen twee weken met een jetlag en een driejarige een woning te vinden, maar het is gelukt. Iets meer tijd dan 2 weken is aan te raden. Lol, altijd weer die tijdsdruk …
We kwamen terecht in een appartement in Southbank in Melbourne waar de makelaar een goede tip gaf dat we op de verdieping moeten gaan zitten waar de voorzieningen zijn. Hier in Melbourne zijn de appartementencomplexen vaak met tennisbanen, bbq, zwembaden sauna en ja, bijna niemand gebruikt dat als je op een andere verdieping woont. Zoveel feestjes gegeven op het dakterras met die bbq en het overdekte zwembad gebruikte ik ’s ochtends, ’s middags of ’s avonds … heerlijk gewoon als ik een momentje had.met of zonder kindje. Verder was er een conciërge beneden die ik alles kon vragen, die dvd’s verhuurde en altijd in was voor een praatje. Als je nog niemand kent in een stad is het grappig om te merken dat je een bekend gezicht in een stad heel erg waardeert . Ik denk dat hij mij heeeeel erg heeft geholpen met mijn integratie.
Ook had ik al in Nederland contact gezocht met de Nederlandse speelgroep in Melbourne. Haha je gelooft het misschien niet, maar ik gebruikte op een gegeven moment het thema van de speelgroep als handvat voor de integratie. Was het thema schelpen op het strand, dan was ik de hele week op het strand op zoek naar schelpen en deden we van alles thuis ook met schelpen. Was het het bos dan ging ik naar het bos. Zo voelde het voor moeder en kind behapbaar blijkbaar en ik heb dat best wel een tijd zo volgehouden. Op een gegeven moment deed ik het niet meer, dan komen er andere dingen, maar zeker voor de eerste tijd vond ik het fijn om een thematisch leven te hebben.
Ook wilde ik een dag per week met mijn kind op avontuur. Dan zocht ik op wat ik kon doen als dagtocht. Op een keer ben ik met de bus naar Sunshine gegaan. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik .. dat moet wel een mooie plek zijn. Toen ik uitstapte daar bleek het juist een soort van achterbuurt te zijn, maar wel een leuk verhaal toch? En weer even uit mijn comfortzone geweest . Dat had ik op een gegeven moment ook nodig. Uit mijn comfortzone projecten, terwijl eigenlijk de verhuizing al buiten je comfort zone is, maar goed het werkte om me lekker te voelen.
Verder ben ik vrijwilliger geworden bij een psychiatrische toneel- en zanggroep en door het zingen dacht ik meer met de taal bezig te zijn. Dat was erg leuk en het voelde als een familie die ik elke week zag. En op speciale feestdagen hadden wij optredens, dus nee dan hoefden we ook geen familie in Nederland te missen.
Ik probeerde ik ondertussen ook Joerie op kindercrèche te krijgen, maar in Australië staan kinderen al heel lang op een wachtlijst voordat je daar dus een plekje kan krijgen . Op den duur vond ik uit dat Lilian Cannam in South Melbourne, een nogal prestigieuze kindercrèche, de mogelijkheid bood om hem een uurtje daar te laten zijn. Dat leek me wel een mooie overgang voor Joerie, omdat hij eigenlijk nog geen woord Engels sprak. Na ongeveer 4 maanden kwam er toch een plekje vrij, zodat hij gewoon met driejarigen mee kon draaien. Ja je moet ook hier toch echt je gezicht veel laten zien om dingen voor elkaar te krijgen.
Op de crèche werkte een stagiaire die zich wilde richten op tweetaligheid en die zat bijna één op één op Joerie. Liam zijn beste vriendje was heel erg geduldig en met handen en voeten praten lukte prima. Ook werd op een gegeven moment de kinderjuf onze oppas, omdat ze heel weinig verdiende in de kinderopvang. Als je een goede oppas hebt dan voel je je alweer meer en meer in de maatschappij en kun je weer wat vrijer bewegen.
Na een paar jaar in de stad gewoond te hebben gingen we als zovele vele andere ouders met kinderen naar de suburb. Dat vond ik eigenlijk een grotere stap dan veranderen van Nederland naar Melbourne, maar meer omdat ik hier weer opnieuw mijn weg moest vinden. Uiteindelijk heb ik hier mijn houvast gevonden door de gym. Altijd heb ik blijkbaar een houvast nodig gehad voor een integratie. Grappig om zo op te schrijven en te beseffen.
