Ha buuv: “Is het nog een ver van mijn bed show?” vroeg je je af. De corona was net bezig en we werden vriendelijk verzocht anderhalve meter afstand te houden. We deden er wat lacherig over. Dat was een dikke drie weken terug…
Ik zat een maand geleden nog gezellig in Dublin in een bar mee te zingen op ‘No nay never, no nay never no more’. En nu zit ik al weer drie weken thuis en heeft de minister president het over een op oorlogen na ergste situatie die ons land gekend heeft. Het schijnt dat mensen dan massaal weer naar de kerk gaan. Vanuit angst? Of om zielerust te vinden? Zelfs dat kan in deze crisis niet. Mijn moeder werd bij de kerk weggestuurd zelfs. Terecht overigens, maar toch.
Je hoopt dat de crisis Salland verbindt. Ik ben er zo bang voor dat we na corona heel snel weer vervallen in het oude. Je ziet dat aan de oorlog ook. We vieren 75 bevrijding maar ‘butenlanders’ laten we liever creperen in kampen in Turkije, Wilders is een veroordeeld racist en Baudet wil een blank Europa. ‘We’ stemmen er massaal op. Zo vieren we 75 jaar bevrijding écht… Dat ‘no nay never, no nay never no more’, dat van ‘die oorlog, dat nooit weer’, dat zijn we al lang weer vergeten. Zo gaat dat met corona vast niet anders.
Maar ik pieker me wel suf wat we kunnen doen om Salland sterker uit de crisis te laten komen. Hoe krijgen we de lokale economie weer van de grond, hoe behouden we het inzicht dat ophokken van dieren niet zo slim is, hoe belonen we onze helden in de vitale beroepen langer dan de lengte van een landelijk applaus?
Heb jij ideeen buuv?
Ik hoop het.
De buurman
