Wanneer je een openbaar ambt aanvaardt heb je ook de plicht in het openbaar je vertrek te verduidelijken. HierInSalland schreef daarom de nooit geschreven afscheidsbrief voor Nijboer.
Dames, heren raadsleden, in deze brief neem ik afscheid van het Raalter college van burgemeester en wethouders, van de raadsleden en van de inwoners van de gemeente Raalte, vooral die van Heino. Terugkijkend op mijn politieke carrière moet ik zeggen dat het Peter-principe me op het lijf geschreven is, dat ik net een stapje teveel maak. Ik wilde heel graag wethouder worden, maar die laatste stap had ik eigenlijk niet moeten maken. Maar ja, achteraf is het mooi wonen, net als langs de N35.
Eerder was ik aan de zijlijn actief voor Salland. Ik schreef voor de lokale dag- en weekbladen en durf wel te stellen dat ik zo ongeveer de meest actieve correspondent was. Ik deed dat, omdat ik vanuit Heino mijn dorp een communicatiepodium wilde geven. Omdat ik dacht dat ik het kon lanceerde ik een kopie van Salland Centraal. Daar kwam ik mijn eerste Peter-principe tegen. Ik kreeg dat niet van de grond.
Omdat ik veel voor Salland, met name voor mijn woonplaats Heino wilde betekenen, heb ik me toen eerst weer op buiten-politieke zaken gestort. Zo had ik alles te maken met het Dokter Doyer Fonds, dat ten doel had ‘het stimuleren en ondersteunen van plaatselijke activiteiten ten behoeve van het behoud en uitbouw van wederzijds respect en onderlinge verdraagzaamheid’. En ik ben mede verantwoordelijk voor snel internet in het buitengebied van Salland. Daar kwam glasvezel.
Maar ik wilde ook bestuurlijk aan touwtjes kunnen trekken. Via de VVD kwam ik in de raad en bij coalitieonderhandelingen werd ik bijna wethouder. Maar de formateur begreep mijn onderhandelingstactiek niet. Met ‘onder deze voorwaarden stapt de VVD niet in de coalitie’ wilde ik nog verandering in het coalitieakkoord, maar de formateur vond destijds andere partijen die het wél op die manier wilden.
Ik ben toen maar een eigen partij begonnen. GemeenteBelangen was er al. Dus werd het BurgerBelangen. We werden de tweede partij achter GemeenteBelangen, maar samen met VVD en CDA wisten we die partij buiten de deur te houden, ook omdat VVD en CDA bang waren dat GB het wel eens wilde proberen met een college over links.
Het was best makkelijk zo’n grote partij te worden. Heel Heino stemde op mij omdat die herindeling nog steeds niet verwerkt is. Andere pogingen daar politiek gewin uit te halen faalden steeds. Mij lukte het.
Ook omdat ik referenda beloofde over ALLE voor de inwoners belangrijke onderwerpen en windmolens buiten de deur zou houden. Dat referendum was het eerste dat ik weggaf tijdens de coalitieonderhandelingen, dus nu Raalte een onzinnig duur gemeentehuis krijgt, hoeven we dat niet af te blazen omdat de samenleving geen referendumkans krijgt te zeggen dat ze dat helemaal niet wil.
En die windmolens: daar gaan we als gemeente helemaal niet over: dat zijn provinciale, zo niet landelijke belangen. Dus daar kwam ik ook wel mee weg.
Maar nu ik dan eindelijk die door mij zo begeerde positie verworven heb, kom ik er achter dat dat helemaal geen plek is voor mij. Ik ben niet van het wheelen en dealen, ik ben niet van de compromissen en ik kom er achter dat het onmogelijk is het de mensen allemáál naar de zin te maken.
De ramkoers op weg naar mijn doelen kon ik in het college niet blijven volgen.
De ramkoers op weg naar mijn doelen kon ik als BurgerBelangen niet waar maken.
Ik kom er kortom achter dat ik die laatste stap niet had moeten maken. Ik wilde graag wethouder worden, maar nu ik het ben kom ik er achter dat dat voor mij een baan van niks is.
Zó niks, dat ik het zelfs niet kan opbrengen dat laatste jaartje tot aan de verkiezingen nog even vol te maken.
Deze brief zal Ben Nijboer wel niet schrijven, maar welke dan wel? Ben/ Burgerbelangen, doe je best…