Mocht men mij eens zoeken op de heide, dan kan ik nu vast mijn signalement doorgeven; knieën nat, handen zwart. Ook deze keer weer, het was maar een klein rondje, maar toch is het weer gelukt.
Door Boswachter Ine Nijveld in Overijssel
Eigenlijk ging het al mis bij de eerste slinger in het zandpad. Genietend van de dauwdruppels op de vossenbes wordt mijn aandacht getrokken door een minilandschapje. Een oude houtstronk is totaal overgroeit door mossen. Prachtige grijs-groene korstmossen. Twee soorten door elkaar, gebroederlijk op één stronk. Het is als een mini jungle of misschien meer een kabouterbos.
Er groeit hier bekertjesmos. Het mos heet zo, omdat de bovenkant van de steel de vorm van een bekertje heeft. De hoogte van het mos varieert tussen de 2 en 6 cm. Tussen het bekertjesmos staat het kronkelheidestaartje. Ook zo’n leuk type. Dit mos groeit kronkelend en heeft een puntje aan het eind. Het kronkelheidestaartje heeft een lengte van circa 5 cm. Dit minilandschapje van korstmossen voelt zich helemaal thuis op de Sallandse Heuvelrug. Het houdt van voedselarme plekken, zandgrond en licht.
Het is echt niet moeilijk te vinden, niet schaars, maar wel heel bijzonder. De oervormen vind ik zo speciaal. Alsof het nooit door ontwikkelt is en iets prehistorisch heeft behouden. Een beeld dat ik ook altijd krijg bij een pissebed en een zandhagedis.
Enfin, dit landschapje nodigt uit tot fotograferen; een totaal beeld om te laten zien hoe het groeit of juist een close-up om de vorm te tonen? Ik ga er helemaal in op en voel niet hoe het regenwater in mijn broek trekt. Bij het opstaan dreig ik mijn evenwicht te verliezen, waardoor de zwarte handen ook een feit zijn.
Ondanks dat, kan ik u echt aanraden, eens door de knieën te gaan en zo’n miniatuur landschapje van dichtbij te bekijken.
