Het moet een enorme dreun geweest zijn. De grote oude reus ligt op de grond. Afgeknapt. Van binnenuit verrot. Alleen de buitenste ring hout was nog goed en heeft hem als een harnas overeind gehouden.
Door
Al jaren loop ik over de zandweg langs hem heen en blijf ik staan om hem even te bewonderen. Hij stond daar samen met een paar andere beuken van jongere leeftijd op een wal aan de rand van het bos. Prima plekje voor een beuk. Niet in het volle licht, want felle zon op zijn gladde stam daar houdt hij niet van. Als een beuk op een open plek staat, zie je dan ook vaak dat hij zelf laaghangende takken vormt, die zorgen voor schaduw.
Deze beuk had schaduw van het bos aan de overzijde van het zandpad en schaduw van de eiken om hem heen. Afgelopen voorjaar had hij, ondanks zijn gesteldheid, ook zelf nog een breed bladerdek gevormd.
Prachtige zwammen groeiden er op zijn stam. Sommige van wel 30 cm doorsnee. De aanwezigheid van zwammen vertelde natuurlijk al wel wat over de afnemende vitaliteit. Regelmatig werd de beuk gecontroleerd, werd er een afweging gemaakt tussen de schoonheid en waarde van beuk en de veiligheid voor de mensen in zijn omgeving. Nu heeft de natuur dus bepaald. De storm afgelopen week heeft deze imposante reus geveld.
Wat achterblijft is een stobbe met een diameter van wel 150 cm! Waarschijnlijk was de boom zo’n 75 jaar oud. Ondanks dat het jammer is dat deze reus er niet meer staat, zal de stobbe een plek worden waar paddenstoelen en zwammen groeien. Waarin insecten een gaatje boren en hun eitjes leggen. Waar larven uit een eitje komen en een weg naar buiten maken. Waar vogels deze larven en insecten komen opeten.
Kortom, de beuk is er niet meer, maar zijn nalatenschap is prachtig!