Ik lig op mijn knieën onder de lindeboom ons stoepje onkruidvrij te maken. Een karweitje dat ik normaal zo lang mogelijk uitstel, maar dat mij nu goed van pas komt. We wachten op de uitslag van een medisch onderzoek van mijn man en het wachten is vreselijk. Stilzittend wachten is nog erger, dus ik stort mij op tuinklussen, waarbij ik heerlijk met mijn handen bezig kan zijn en waarbij mijn hoofd, die overuren maakt, even mag rusten.
Zo krabbend met een mesje tussen de tegels ontvouwt zich een wereld waar ik anders aan voorbij loop. Het kleinste detail valt me op. Een nest pissebedden onder een bloempot schrikt op als ze plotseling in het licht komen. Zo snel als ze kunnen verdwijnen ze weer de donkere aarde in. Een paar regenwormen komen juist tevoorschijn. Door mijn gepruts in de aarde schieten ze omhoog om te vluchten. Een slak met huisje die tegen een bloempot geplakt zat, komt langzaam in beweging als het zonlicht hem of haar bereikt. Eigenlijk moet ik zeggen hem EN haar, want een slak (en ook een regenworm) is man en vrouw tegelijk. Het heeft zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen. Bijzonder eigenlijk dat wij mensen daar zo moeilijk over doen, terwijl het LHBTI verhaal zich in de natuur al vanaf het eerste moment voordoet.
Dan passeert mij ineens een grappig stel. Twee parende vuurwantsen. Ze lopen aan elkaar gekoppeld voorbij. De één vooruit, de ander achteruit. De wantsen hebben een fel rood gekleurd schild met een zwart kenmerkend patroon. Ze kunnen niet vliegen, maar paren kunnen ze wel! En daar nemen ze dan ook alle tijd voor. De paring kan 12 uur tot wel 7 dagen duren!!
Denk hierdoor niet dat hun naam is ontleend aan de vurige liefde die ze lijken te bedrijven:) Het is puur bezitterigheid van de mannen. De concurrentie onder de mannetjes vuurwantsen is namelijk groot en daarom neemt het mannetje het zekere voor het onzekere. Zodra hij zijn vrouwtje heeft uitgezocht neemt hij haar mee op stap om te voorkomen dat ze ook met andere mannetjes paart. Een ontvoering uit jaloezie zou je kunnen zeggen.
Zo dicht met mijn neus op de grond, tussen het onkruid, dank ik de kleine wereld voor de grote wonderen. Zij zijn van grote waarde voor het vruchtbaar houden van onze kostbare grond en hebben mij geholpen bij het leegmaken van mijn hoofd.
