Boswachter Ine Nijveld vertelt regelmatig over haar belevenissen in (en soms buiten) de natuur.
“Dit boek heeft mijn vader, dus jouw grootvader, gekocht van spaarpunten bij de Haka. Dit was ons allereerste natuurboek”. Hij haalt moeizaam adem en vertelt verder. “Ik ging als jongen met mijn vader vaak vogels kijken, daar iets verderop waar nu de Coop staat. Dat was vroeger een ruig stuk land met houtwallen. Ik zat dan heel rustig tussen de struiken met een heel primitief verrekijkertje naar de vogels te kijken. Als ik dan thuis kwam zocht ik in dit boek op wat ik had gezien”.
Het is een prachtig boek met veel zwart-wit illustraties en een paar afbeeldingen in kleur. Geschreven in de Nederlandse taal van begin 20e eeuw komt het soms wat hoogdravend over. Ook de spelling is in 100 jaar flink veranderd.
Als ik het boek voorzichtig opensla kom ik gelijk terecht in het hoofdstuk najaarstrek en wintergasten.
Ik citeer: het is al niet meer met zekerheid uit te maken, of de troep kramsvogels, die zich te goed doen aan de nog overgebleven meidoornbessen, zich bevinden op de heenreis naar het winterkwartier of op den terugtocht naar de broedplaatsen.
Grappig dat mijn oog juist hierop valt, omdat ik vorige week nog een interview heb gegeven over kramsvogels. Zij zijn deze wintermaanden in grote groepen aanwezig op de Sallandse Heuvelrug en doen zich hier tegoed aan de vele vossebessen. Het krantenartikel stond afgelopen zaterdag in de Tubantia en ligt nu naast de stoel van mijn vader.
Hij kan het niet meer lezen, het lukt niet meer. Hij is aangekomen in de laatste fase van zijn leven.
Voldaan dat het boek dat van zijn vader is geweest en daarna van hem, nu in handen is van zijn dochter. Het blijft in de familie en krijgt een heel speciaal plekje in het werkkamertje van de boswachter.
