Op 4 en 5 mei denk ik aan onze vrijheid die we hier hebben. Een zwaar bevochten vrijheid. En dat moeten we ook doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen. Deze vrijheid moeten we koesteren en we moeten alle pogingen die leiden tot haat jegens wie dan ook de kop indrukken. Daarom kan ik ook zo kwaad worden op Forum voor Democratie die misbruik maakt van onze vrijheid met hun anti Semitische uitspraken maar ook nu weer door de poster van de vrijheid te misbruiken.
Door Herman Holtmaat
V2 ramp Luttenberg
In Luttenberg herdenken we op 4 mei de mensen die gestreden hebben voor onze vrijheid. Dat doen we bij het V2 monument in Luttenberg waar in 1944 19 slachtoffers vielen toen een raket ontplofte.
Elk jaar vertellen hier mensen indrukwekkende verhalen over de oorlog. Mensen die de V2 ramp overleefd hebben of de vader van Jenneke die zijn arm verloor in de oorlog door een mortiergranaat. Of Bart de Haan die vertelt over de oorlog. Onze schoolkinderen worden hier erg nauw bij betrokken en dat is goed. Via deze verhalen kunnen we de waarde van onze vrijheid levendig houden en doorgeven.
Dit jaar lezen we het verhaal van Lien Kleine Toereers of te wel Lien van Krukkert. Hoe is zij in Luttenberg terecht gekomen? En wat heeft zij meegemaakt in de oorlog?
Lien Kleine Toereers vertelt
Ik ben geboren in Rotterdam. Ons gezin bestond uit 9 kinderen. Wij waren thuis lid van de vereniging en daar moesten wij iedere week 5 cent voor betalen en dan gingen we de hele maand augustus naar Hoek van Holland, want wat moest je in de stad beginnen zo’n vijf weken lang. Alle kinderen die lid waren mochten mee. De eerste jaren gingen we met de boot, later met de trein. We konden daar fijn spelen aan het strand en in de duinen. Iedere avond gingen we weer naar huis. Toen de oorlog uitbrak en Rotterdam voor een groot deel werd gebombardeerd en Hoek van Holland afgezet werd door de Duitsers werden de kinderen uitgezonden naar het platteland. Zodoende kwam ik als meisje van 12 jaar terecht bij de familie Velner op “Zorg en Genot”, voor 5 weken. Oh, wat had ik eerst heimwee en heb ik gehuild. Ik was namelijk nog nooit van huis geweest en daarbij verstond ik de mensen bijna niet. Afijn, de laatste weken begon het toch een beetje te wennen en vond ik het wel leuk. Zodoende mocht ik de volgende vakanties weer terug komen en dat heb ik ook gedaan. Toen er in 1943 een zoon van de familie Velner ging trouwen en bij hun in ging wonen, hadden ze voor mij geen plaats meer. Hun dochter Julia, die met Gerrit Kleine Toereers getrouwd was, schreef toen dat ik de vakantie wel bij hun mocht doorbrengen. Dat vond ik wel fijn, want daar hadden ze kleine kinderen, waar ik goed mee op kon schieten. In 1944 ging ik daar weer voor vier weken naar toe. Maar toen ik begin september weer naar huis wilde stonden de treinen stil en was reizen erg moeilijk. Ik had misschien met een bus van het Rode Kruis terug gekund, maar mijn ouders zagen dat het bij hen in de stad niet best was en vonden het beter nog maar een poosje hier te blijven. Ik was inmiddels 17 jaar en op de boerderij is altijd werk, dus ik hielp een handje mee in de huishouding. De hongerwinter kwam er aan in het westen. Ze kregen 1 brood en 1 kilo aardappelen per persoon per week. Zodoende gingen er veel mensen naar het platteland eten halen. Dit deden mijn zussen die thuis waren ook. Twee keer kwamen zij op de fiets van Rotterdam naar Luttenberg om eten te halen. Gerrit Kleine Toereers sjouwde de hele buurt voor ons af en kreeg aardappelen, rogge, boter en spek, zodat mijn zussen met afgeladen fietsen naar Rotterdam terug konden. In februari 1945 kwam mijn oudste zus met mijn jongste broertje, toen 14 jaar, in een karretje lopend van Rotterdam naar Luttenberg. Mijn broertje was ziek en helemaal ondervoed. De dokters zeiden dat ze moesten proberen hem ergens onder te brengen, anders zou hij dood gaan. Zo kwamen ze in Luttenberg aan. Ik schrok hevig toen ze zo ineens voor ons stonden. Mijn broertje kreeg onderdak bij Jan Veldhuis en mijn zus ging weer met een volle kar terug naar Rotterdam. Inmiddels aten ze daar al suikerbieten en bloembollen. Zo zie je, de Luttenbergers zijn fantastische mensen waar mijn familie in oorlogstijd veel aan te danken heeft gehad. Ik ben en blijf een geboren Rotterdammer, maar mijn hart en mijn plaats blijven in Luttenberg, een fantastisch dorp in Nederland, waar heel veel mensen in het westen nog nooit van gehoord hebben.
Laten we via deze verhalen proberen tegengas te bieden aan complottheorieën en polariserende partijen. Weg met haat, onverdraagzaamheid, racisme en antisemitisme. Laten we onze mooie wereld van vrijheid omarmen!
