Ik heb zo de gewoonte, of is het een onstuitbaar gebeuren, tijdens slapeloze momenten mijn brein z’n gang te laten gaan. Je hebt niet zelf in de hand, wat voor beelden en ideeën dan voorbijkomen. Ze gebeuren. Zo ook het ongewisse vervolg van dit verhaal.
Overigens een vreemde titel: ‘Twee Helften’. De helft is toch altijd de helft van één, dus twee is overbodig. Ik dwaal al af. Hoe ontstaat dit fenomeen in je brein? Het zijn geen dromen. Je bent je ervan bewust. In welke hersenhelft begint zo’n spinsel nu. Dat moet toch wel in de rechterhelft zijn. Daar ontstaan kenmerken als beelden, intuïtie, creatie, humor en kunstzin. Hoewel, de linkerhelft regelt weer je taalgevoel. Om het nog ingewikkelder te maken: de linkerhelft stuurt de rechter lichaamshelft aan en omgekeerd de rechter de linker. Verwarrend allemaal. Ooit vertelde een neuroloog mij dat het heeft te maken met de kruising van de zenuwbanen in je nek. Klinkt logisch. Maar heeft dat voordelen? Nu roert zich geloof ik mijn linkerhelft. De logica, het systematische.
En ach, de evolutie heeft wel haar best gedaan. En laten we eerlijk zijn, we zijn niet perfect. Zeker niet als ik de mens in de huidige tijd analyseer. In haar fysieke lichaamsbouw niet en, zo beleef ik het, ook niet in haar huidige gedrag. Wat dat eerste betreft. Waarom niet één brein, zonder helften of twee in gelijke uitvoering? Voorkomt verwarring en verkeerde aansturing van de ene helft op de andere. We hebben al zoveel lichaamsdelen in enkele en dubbele uitvoering. Behoorlijk verwarrend voor die hersenhelften
Waarom niet alles dubbel met één aansturing? Veiliger, reserve, keuzes.
Nu hebben we:
- maar één hart, met belangrijke functies
- maar één lever, kwetsbare regeling stofwisseling. Je zult er maar wat op hebben.
- één geslachtsorgaan voor divers gebruik. Is behelpen…
- één neus, met een overbodig tweede gat.
- één gal, één maag enz. (waarom een koe wel meer magen overigens)
Maar we hebben wel:
- twee benen
- twee handen
- twee oren en meer, in dubbele uitvoering.
Terwijl dat niet altijd van levensbelang is. Amputatie is niet dodelijk.
Eenvoud
Hou het eenvoudig zou het kunnen: één aansturing, desnoods in twee gelijke hersen- uitvoeringen met een reserve. Alles is zo gecompliceerd nu.
Arme medici en zorg.
Dan heb ik het nog niet eens over de invloed van dat alles op het gedrag van mensen! Degene die verantwoordelijke posities in onze samenleving – horen te – bekleden. Die een goede balans moeten vinden tussen ratio en gevoel. Tussen handelen en communiceren. En ook het gedrag van de mensen onderling.
Hoe anders zou de wereld eruitzien als al die noodzakelijk eigenschappen in één brein zouden versmelten en tot een gebalanceerd begrijpelijk handelen zouden leiden.
Minder machtsdenken, meer empathisch vermogen, minder ‘haat-internet’, minder ego, meer solidariteit. Kortom meer afweging. Me dat realiserend moet ik in slaap gevallen zijn, toen ik mij op een van mijn twee zijden draaide. Vond mijn brein het te ingewikkeld worden? Te utopisch? Had de ene helft ruzie met de andere?
In ieder geval voelde ik mij, toen ik wakker werd op mijn ene rug en na dit geschreven te hebben, meer hoopvol.
Bert Hinnen, 23 april 2024
Prachtig Bert!!