Ik zat op een middag in de Wijhese Langstraat op het terras met een kop koffie voor me. Het was zo’n dag waarop de wolken leken te twijfelen of ze regen zouden laten vallen of gewoon loom langs de IJssel zouden blijven hangen.
Naast me zat een man met een krant. Keurig in pak, maar met een das die net iets te los zat, alsof hij al een halve werkdag achter de rug had en er eigenlijk geen zin meer in had. Hij bestelde een kroket. Een klassieke, met mosterd. Ik keek niet eens op, want wat is er nu alledaagser dan een man die een kroket bestelt?
Maar toen gebeurde het. De vriendelijke jonge man die ons bediende, met een wat te ruime broek en hemd – maar ja wat is ‘Te’ tegenwoordig – bracht het bord met de bestelde hete lekkernij. En nét op het moment dat de man zijn hand uitstak naar de kroket, schoot die, alsof hij een eigen wil had, van het bord af. Eerst een kleine stuiter op de tafel, daarna een dramatische duik richting de vloer, waar hij met een gedempte plof tot stilstand kwam.
De man keek ernaar. Hij keek naar de bediener. Die keek weer naar hem. En toen, met een zucht die alle moeheid van de wereld in zich leek te dragen, zei de man:
“Tja. En nu?”
Ik nam voorzichtig een slokje van mijn koffie, keek en dacht: als dat niet het hele leven in een notendop is, dan weet ik het ook niet meer.
De onhandige heer, nog een drama
Op een druilerige namiddag in Zwolle, toen de regen net genoeg viel om hinderlijk te zijn maar niet genoeg om een paraplu te rechtvaardigen, betrad ik een bescheiden café aan de Grote Markt. Het was zo’n etablissement waar de kelner zich nauwelijks liet zien en de klok het presteerde om tegelijk te tikken en stil te staan.
Aan de tafel naast mij zat een heer van zekere leeftijd, gekleed in een grijs pak dat ooit duur moest zijn geweest, maar inmiddels de vermoeidheid van jaren droeg. Voor hem stond een kop koffie en hij las een krant, waarvan hij de bladzijden met een zekere strijdlust probeerde om te slaan.
Na enige worsteling slaagde hij erin een bladzijde om te draaien, maar daarbij stootte hij zijn koffiekopje om. Het zwarte goedje verspreidde zich met een bedachtzame traagheid over de tafelrand en droop in kalme stroompjes naar de vloer.
(Lees verder onder afbeelding)
De heer keek ernaar met een mengeling van berusting en lichte verbazing, alsof hij niet helemaal begreep hoe de vloeistof zo eigenmachtig kon handelen. Vervolgens haalde hij een zakdoek tevoorschijn – een fors exemplaar met initialen – en depte minutieus de schade, zonder noemenswaardig resultaat.
Op dat moment verscheen de kelner, een man met het voorkomen van iemand die al te veel koffievlekken in zijn leven had gezien. Hij nam de situatie in zich op en vroeg:
“Kan ik u nog iets inschenken, meneer?”
Waarop de heer zijn zakdoek opvouwde, de krant sloot en met een licht zuchtend stemgeluid antwoordde:
“Misschien beter een droge.”
De tramhalte
Ik was vorige week op een congres in De Haag. Mooi te combineren met een bezoek aan mijn dochter en kleinkinderen, daarna.
Het was zo’n namiddag waarop de lucht nog twijfelde tussen schemeren en donker worden. Ik stond bij de tramhalte. Een paar mensen om me heen, allemaal gehuld in de mistige beslotenheid van hun eigen gedachten.
Naast me stond een kleine man met een regenjas die net iets te groot voor hem was. Hij had de kraag omhooggeslagen en hield zijn handen diep in zijn zakken, alsof hij bang was dat iemand er zomaar iets uit zou kunnen halen. Of erger nog, erin zou stoppen.
Even later kwam er een vrouw bij staan. Net iets te veel make-up, net iets te weinig geduld. Ze keek op haar horloge, schudde haar hoofd en zuchtte luid genoeg om er een klein toneelstukje van te maken.
De kleine man keek haar aan, knikte en zei:
“De trams rijden altijd precies op tijd. Behalve als je ze nodig hebt.”
(Lees verder onder afbeelding)
De vrouw wierp hem een blik toe die ergens zweefde tussen ergernis en instemming. Toen keek ze weer op haar horloge. De kleine man haalde zijn schouders op en keek verveeld voor zich uit.
De tram kwam niet.
Na een tijdje begon het zachtjes te miezeren, het soort regen dat niemand serieus neemt maar toch overal tussen weet te kruipen. De vrouw zuchtte weer en liep weg, de hoek om, op zoek naar een alternatief dat beter bij haar humeur zou passen.
De kleine man keek haar na, nam een trek van zijn sigaret en mompelde:
“Het is altijd een opluchting als iemand anders besluit om op te geven.”
Toen kwam de tram. Ik stapte in. Blij om mijn kinderen zo te zien
De kapotte klok
In ons in het dorp hangt in een niet nader te noemen café een klok. Een hele mooie klok. Zo’n ouderwetse met Romeinse cijfers, van die sierlijke wijzers en een tikkend geluid waarvan je spontaan denkt: goh, die doet het goed.
Alleen… hij staat al vijftien jaar stil.
Nou is dat op zich niet erg, want hij hangt net hoog genoeg om altijd even te moeten knijpen met je ogen om de tijd te kunnen lezen. En dat heeft als voordeel dat je meestal denkt: ach, laat maar.
Er is een keer iemand geweest die zei:
“Jongens, die klok doet het niet.”
Waarop de cafébaas zei:
“Dat klopt.”
En toen bleef het even stil, behalve dan dat de klok dat al vijftien jaar deed.
(Lees verder onder afbeelding)
Daarna zei de man:
“Misschien moeten we hem maken?”
Waarop de cafébaas, die bekend staat om zijn filosofische inslag, antwoordde:
“Waarom? Hij is nu twee keer per dag helemaal correct.”
(Lees verder onder afbeelding)
En sindsdien hangt de klok er nog steeds. Niemand durft er meer over te beginnen. Want zeg nou zelf… wat is er betrouwbaarder dan een klok die nooit fout staat?
De automatische deuren
Bij ons in het dorp hebben ze ook automatische deuren in de supermarkt. Die deuren die horen open te gaan als je eraan komt. Dat lijkt al jaren een vooruitgang, maar het probleem is: ze dóen het niet altijd.
(Lees verder onder afbeelding)
Soms kom je aanlopen, vol vertrouwen, misschien zelfs met een lichte tred omdat je trek hebt in iets lekkers, en dan… blijven ze potdicht. Je staat dan een beetje te zwaaien, te hupsen, te doen alsof je een groot gebaar maakt. Kortom, alsof je net iets te enthousiast een oude vriend begroet die je helemaal niet meer kent.
Meestal helpt dat niet.
Laatst stond ik er weer zo. Eerst voorzichtig een stapje naar voren, toen een stapje achteruit. Niks. Een mevrouw achter me probeerde het ook. Ze deed een halve pirouette en riep:
“Misschien moeten we er met z’n tweeën op af!”
Alsof de deur dacht: nou vooruit, als jullie het samen proberen…
Op dat moment kwam de supermarktmanager naar buiten. Hij keek even, schudde zijn hoofd en zei:
“U moet gewoon iets zelfverzekerder overkomen.”
Ik was me er nooit van bewust geweest dat ik overkwam als een schichtige twijfelaar, maar vooruit. Ik rechte mijn rug, keek de deur streng aan en liep kordaat op haar af.
En toen ging ze waarachtig open. Dus vanaf toen sta ik een minuut of twee moed te verzamelen voordat ik boodschappen ga doen. Want blijkbaar moet je in dit dorp ook een beetje charisma hebben.
De vergadering
Bij ons op het werk hebben we elke maandag een vergadering. Niet omdat er iets te bespreken is, maar omdat het nou eenmaal maandag is. Het idee is dat we dan “de week goed beginnen”, wat vooral inhoudt dat we met z’n allen zwijgend naar een PowerPoint kijken terwijl iemand zegt: “Ja, dit spreekt voor zich.”
Afgelopen maandag begon de vergadering met een kleine crisis. Het koffieapparaat deed het niet. Dat werd opgemerkt door Jan van Financiën, een man die normaliter nooit spreekt, tenzij het over koffie of belastingvoordelen gaat. Hij stond op, tikte tegen het apparaat en sprak de historische woorden:
“Volgens mij doet-ie het niet.”
Waarna hij weer ging zitten, voldaan over zijn bijdrage aan het overleg.Onze manager, een man die graag oplossingsgericht denkt, stelde voor dat iemand even ging kijken wat er mis was. Dit was zo’n voorstel waar niemand op zat te wachten. Iedereen keek naar elkaar, alsof er elk moment een vrijwilliger spontaan zou ontstaan. Dat gebeurde natuurlijk niet.
(Lees verder onder afbeelding)
Na een lange stilte zei Paul van de ICT-afdeling:
“Misschien moeten we het apparaat gewoon even uit- en aanzetten?”
Daar werd over nagedacht. Dat is het mooie aan vergaderingen: zelfs de eenvoudigste dingen moeten eerst collectief gewogen worden, alsof we de werking van de zwaartekracht ter stemming brengen.
Uiteindelijk stond onze manager op, liep naar het apparaat, trok de stekker eruit en stopte hem er weer in. Het apparaat bromde, klikte, en… deed nog steeds niets.
“Nou,” zei Jan van Financiën, “dan weet ik het ook niet meer.”
Daarna gingen we allemaal maar gewoon verder met de vergadering. Zonder koffie. Dat was niet ideaal, maar aan de andere kant: als je koffie nodig hebt om wakker te blijven in een vergadering, was die vergadering misschien sowieso al overbodig.
En zo begonnen we de week. Zoals altijd.
Onverwachte Kans op Vrede
Prins Khalid bin Al-Rashid van Al-Zahiriya had een stoutmoedig plan. Hij was het zat om de wereldleiders te zien bakkeleien alsof ze kemphanen op een dorpsplein waren. Dus, in een geniale ingeving, besloot hij de twee machtigste alfamannetjes ter wereld samen te brengen in een setting waar ze zich onmogelijk konden verschuilen achter pantserwagens, adviseurs of bombastische speeches. Hij nodigde Donald Trump en Vladimir Poetin, samen met hun partners, uit voor een ‘exclusief’ wellnessweekend aan de Rode Zee. Het geniale? Geen van hen wist dat de ander ook zou komen.
Het Al-Zahiriya Royal Wellness Resort was een paleis van hedonistisch genot. Marmeren vloeren die glommen als het voorhoofd van een diplomaat in een onderhandelingscrisis, zwembaden gevuld met thermisch water dat zachter aanvoelde dan een Russische nertsenbontjas, en een staf die zo discreet was dat ze eerder mythologische wezens dan personeel leken.
Toen de delegaties arriveerden – elk met hun eigen entourage van bodyguards, assistenten en een paar verdwaalde influencers – werden ze respectvol gescheiden gehouden. De wellness-experts van het resort hadden hun instructies: breng deze grootmachten tot absolute ontspanning. En zo geschiedde. Een dag vol hammamrituelen, modderbaden en aromatische massages leidde hen allen naar het onvermijdelijke hoogtepunt: de exclusieve privésauna.
Daar, gehuld in slechts een delicate dampwolk, stonden ze plots oog in oog: Trump, badend in een oranje gloed die niet alleen aan zijn gebruikelijke zelfbruiner te danken was, en Poetin, die de peilloze rust uitstraalde van een man die al zijn vijanden allang had vergiftigd. Melania en Alina Kabaeva, de voormalige Olympische turnkampioene en mysterieuze vriendin van Poetin, keken elkaar aan met een mengeling van verbazing en amusementswaarde.
Een moment van gespannen stilte volgde.
“Vlad! Jij ook hier?” bulderde Trump als eerste, een zweem van onzekerheid in zijn stem.
Poetin trok een wenkbrauw op. “Donald. Toeval?”
Melania rolde met haar ogen en trok een handdoek strakker om zich heen. “Kan iemand ons een cocktail brengen?” vroeg ze droogjes.
Alina, die al een glas wodka had gescoord, nipte er rustig aan. “Tijd om het ijs te breken, gentlemen.”
Binnen enkele minuten was de sfeer verdacht ontspannen. Misschien kwam het door de eucalyptusdampen, misschien door het feit dat niemand zich hier kon verschuilen achter diplomatieke etiquette of een gepantserde limousine. Ze praatten. Echt praatten. Over hun frustraties, hun zorgen, en over hoe vermoeiend het eigenlijk was om altijd maar de stoere man te moeten spelen.
“Wat als,” zei Trump, terwijl hij zijn buik droogde met een handdoek, “we gewoon even stoppen? Even geen oorlog? Een soort… commercial break?”
Poetin kneep zijn ogen samen, alsof hij de dieptes van Trumps hersenactiviteit probeerde te peilen. “Je bedoelt een bestand?”
“Ja, Vlad. Een groot, prachtig bestand. Het beste bestand.”
Poetin keek naar Alina, die subtiel knikte. “Voor hoe lang?”
Melania, die inmiddels half in slaap lag tegen een aromatische zoutsteen, mompelde: “Laten we zeggen… zes maanden?”
Er viel een stilte. Toen knikte Poetin. “Akkoord.”
En zo, tussen de dampen van sandelhout en de glinstering van zwetende diplomatie, werd een staakt-het-vuren geboren. Een paar dagen later stemde Europa in met een ‘verrassende’ vredesregeling tussen de grootmachten. Hoe het precies tot stand was gekomen, wist niemand.
Prins Khalid? Die glimlachte slechts en schonk zichzelf een glas muntthee in. Soms was vrede gewoon een kwestie van de juiste setting. En een beetje stoom.
