De Stöppelhaene-optocht begon om twee uur en we zouden er op de fiets heen gaan – 10 kilometer vanuit Wijhe. Onderweg bleken nergens tropenhelmen te koop en al bij Boerhaar had ik een liedje in mijn sudderende hoofd: Only maddogs and Englishmen go out in the midday sun.
We naderden het centrum van Raalte langs pakweg honderdduizend gele vlaggetjes met zwarte haan, symbool van dit traditionele oogstfeest. Er stonden collages langs de route van honderden historische foto’s en veel bewoners hadden hun voortuin versierd.
(Tekst loopt door onder afbeelding)
We streken neer op een schaduwrijk grasveld op de hoek van Koe- en Kerkstraat en zaten tweede rang.
(Tekst loopt door onder afbeelding)
Men had er duidelijk zin in (‘t zol weer eens tied wörd’n, heette het in het programmaboekje) en de sfeer was uiterst gemoedelijk. Innig medeleven was er toen straatorkest Miami zich als eerste van de stoet vertoonde. Toeteren en blazen in de volle zon? Pffff…. De mannen lieten zich niet kennen, maar bij 32° Celsius was ontploffingsgevaar bij sommigen niet denkbeeldig.
(Tekst loopt door onder afbeeldingen)
Extravagante praalwagens ontbraken dit jaar, volgens sommige toeschouwers. Zelf vond ik het een verademing dat commercie en sponsoren zich niet hijgerig opdrongen. Hier was ook ruimte voor schattige kinderen met kunstig opgetuigde fietsen en andere onschuldige huisvlijt.
(Tekst loopt door onder afbeelding)
En de boze boeren? Vooraf vroeg ik mij af hoeveel stinkstof er geloosd zou worden uit de agrarische onderbuik. Dat viel alles mee. Er waren – onvermijdelijk – uitingen van ongenoegen, maar ze hadden de optocht zeker niet gekaapt om hun woede te ventileren. Er was een Pinocchio- premier en er passeerde een ‘hutje op de hei’ waarin de boer volgens de overheid terug zou moeten. Grof of plat werd het nergens.
(Tekst loopt door onder afbeelding)
En de blik reikte verder dan de gemeentegrenzen van Raalte. Er liepen Oekraïense steltlopers mee en de opbrengst van de jaarlijkse ‘oogstgave’ (wat een prachtig woord, wat een sympathiek idee!) was bestemd voor Nepalese vluchtelingen uit Bhutan, van wie er een aantal in klederdracht meeliep.
(Tekst loopt door onder afbeeldingen)
Al met al beleefde ik een genoeglijk uur, waarin ik me verbaasde over zo veel vriendelijkheid en gemeenschapszin. Na afloop liepen we door naar het centrum, met een markt, hooggemotiveerde jeugdige drinkers, daverende dj-dreunen en de kermis (hierin verschilt Raalte niet van andere plaatsen). Het Stöppelveld werd al in gereedheid gebracht voor optredens die avond van grootheden als Gerard Joling, Maan en Goldband.
De organisatie zag er pijnlijk efficiënt en professioneel uit (wrange opmerking over Ter Apel half ingeslikt). Ik besloot de decibellen en de opeengepakte massa te vermijden. We hadden een aangename middag beleefd en Parijs/Wijhe was nog ver.
