Ik heb een huis midden in het dorp, beetje tuin, wat bomen eromheen en daar woon ik met m’n familie. De toko staat tegenover de Grot en heet eigenlijk ‘Hotel de Grot’, het was vroeger een horecapand met alle aspecten van dat woord. Hotel, restaurant, café, later fietsenwinkel, Grotzooi en dagbesteding. Nu is er even geen bedrijvigheid meer, maar alles staat open voor later. Je weet het niet, wat de tijd en geestdrift zal brengen.
Het pleintje voor ons huis is ook een gedeelte van onze grond, een tuin als je zou willen. Ik ben geen streepjes-man, ik sta er niet op en bij ‘rijdende-rechter-taferelen’ blijf ik graag ver uit de buurt. Je moet de mensen vrij laten, tenzij bepaalde dingen in het gedrang komen. Principes heb ik natuurlijk wel, ik hou er niet van wanneer een oude boom of mooie oude panden zomaar tegen de vlakte gaan. Vaak heb ik al meegemaakt dat mensen achteraf klaagden maar voordien nul actie ondernamen, omdat ze het niet zagen, wisten of niks durfden.
Aan Raalte kun je zien dat het op een kwade dag te laat is, van een dorp met de allure van Ootmarsum tot een zielloze, onsamenhangende plek waar het altijd lijkt te regenen en de geborgenheid foetsie is. Andere belangen, geld, de misplaatste drang naar ‘vooruitgang’ en het gemis van gevoel, kijk, en smaak zorgen meestal voor vernieling. Vernieling van cultuur, geschiedenis en sfeer.
Het pleintje voor ons huis is een openbare verzamelplek geworden en is dat misschien altijd al geweest. Het dorp heeft geen echt plein en qua kruispunt is deze plek ideaal. Ik neem het niemand kwalijk, die gewoonte, mijn kinderen en ik hebben er ook gestaan; ook al was het toen een winkel of café. Vanuit alle hoeken komt men daar samen. Wielrenners die op de vroege zondagochtend hun fietsen van de imperial trekken en zich uitgebreid klaar maken voor een rondje Sallandse heuvelrug drinken er gerust hun thermoskan leeg terwijl we er wakker van worden. Unisex geklede bejaarden gaan er uitgebreid staan keutelen en kleppen, vaak zoeken ze de weg en zijn het toeristen. Pubers hangen tegen onze auto en in de vuilcontainers zit vaak afval dat niet van ons afkomt.. Het is er verder fijn wonen, veel ruimte, de beste plek voor een uitspanning en gewoon een mooie plek.
Vijf dagen per week verzamelt de ‘voortgezet onderwijs-jeugd’ zich in alle vroegte voor ons huis om naar Raalte te fietsen, soms staan er 50.
Taxi’s stoppen, dronken lui maar ook nuchtere lui schuilen in het portaaltje tegen de regen, waar een slaapkamer boven zit. De rook van sigaretten krult graag het open raampje binnen, volgepoepte luiers, fluimen, lege kratten bier, mcDonald’s tassen, we komen van alles tegen. Soms pissen ze tegen de muur of hoog tegen het raam aan, zatte apen die geen idee meer hebben…
Zielig zijn we niet en klagen heeft geen nut, het lucht hooguit eventjes op. Toen ik dagbesteding ‘de Grotzooi’ runde was het ook telkens bingo. Een medewerker had als vaste klus het wegspoelen van de kwalsters. Het is geen plezant onderwerp om aan te kaarten maar helaas, ze lagen er; bijna elke ochtend, fluimen die je aankeken als kuikens. Ik heb twee keer een lint gespannen, zo’n rood-wit plastic afbaken pas-op lint, om de vier lindebomen heen met daaraan netjes geplastificeerde A4tjes met het vriendelijke verzoek om bij de Grot te gaan staan. Eigenlijk de beste en veiligste verzamelplek, niet alleen omdat Maria zich dan over je behoed maar ook vanuit verkeersveiligheid. Er staat tevens een lomp grote, lelijke prullenbak en een bankje, ideaal voor prullen en om even te ontspannen. Maria waakt altijd dus geen hond maak je er wakker.
Het hielp niet, ik zag de eerste ochtend al wat pubers weifelachtig onder het lint door rollen. Zou ik dat zelf ook doen? Ik denk van niet, ik zou er niet over prakkiseren, niet uit angst maar uit fatsoen. Tering, dit hielp dus ook niet. M’n handen jeukten, daar schaam ik me niet voor. De opgefokte helligheid kun je maar beter niet bot vieren.
Ik hield me in. Ook die nachten dat het raak was, bijna elk weekend. M’n kinderen draaien geregeld nachtdiensten en soms werken ze, net als ik, in de horeca. Schijt hebben de oproerkraaiers wanneer eentje van ons voor de 2e keer uit het raam hangt om te vragen of ze ergens anders willen gaan staan, omdat de wekker over een paar uur gaat. Ik hoor het ze dapper en netjes vragen maar meestal krijgen ze een grote bek of zat gelul als weerwoord. Geregeld blaf ik er als een tijdbom overheen, dat helpt.
Twee keer heb ik het netjes in dorpsblad ‘de Alleman’ gezet, een stukje met een vriendelijk verzoek om nu eindelijk eens die andere plek te bombarderen tot verzamelplek. Het werkte niet, ze bleven gewoon komen en gaan. M’n fatsoenlijke puf was op en m’n waas was dik. Er moest iets anders gebeuren want ik denk niet dat een snotneus het lekker vindt wanneer ik een elektrische fiets inclusief tetterende telefoon rectaal bij hem naar binnen schuif.
Het hek, een gespreksonderwerp dat toch al een jaar of tien speelt in m’n kennissenkring, was de oplossing. Een mooi gietijzeren hek van 100 jaar oud, gekregen van een buurman voor een krat bier. Het had gediend als stationshek te Harderwijk en lag al een tijd gezandstraald en gepoedercoat bij de buren op het erf. Het moest er maar eens van komen.
Met wat potige kameraden uit het dorp hebben we het hek er op een zaterdag neergezet. Geen ‘kijk-mij-eens JR Ewing hek’ of een Frans Bauer hek vol tierelantijnen maar een robuust hek dat precies bij het pand past. Het was een dag aanpoten, poeren vol gieten met beton, meten en passen maar verdomd; eind van de middag stond ie er alsof hij er altijd al stond. De aankomende tijd wat groen er tegenaan en hoppa, klaar. Toch was ik rond de middag even misselijk…
Een dorp heeft voor en nadelen. Soms zie je het dorp en z’n mensen op hun kleinst tijdens dergelijke acties als het plaatsen van een hek. Oversteek moeders in paniek, opmerkingen als ‘Oh? mogen we daar niet meer komen?’, auto’s die zowat tegen de Grot rijden, het blijft bijzonder. Toch, de meesten waren enthousiast en positief, ook begreep bijna iedereen de intentie. Niet dat iemand er ook maar iets van te zeggen heeft…
Het schoot die ochtend lekker op en we lunchten met z’n allen in de keuken van m’n ouwe lui. M’n moeder had verse koffie, broodjes en zelfs balkenbrij voor de echte ranzige carnivoor. Tijdens het rumoer en geouwehoer vernamen we verdomd dat iemand onze privé activiteit al op social media had gegooid, en er iets van vond. Met foto en al stond het op Facebook, veel sneuer moest het toch niet worden. ‘Een Trumpiaans hek…’. De hele keukentafel lachte en vroeg zich af wie die zwans was. Ik lachte niet, ik was vooral verbaasd en had zin om met een bats in m’n klauw bij de wijsneus langs te gaan.
Elk dorp kent ze wel, hobby-burgemeestertjes wiens mening niet meer is dan een naar smegma riekende scheet. Ergens zijn zulke quasi notabelen ook wel vermakelijk, ze dichten bijna het gat van de ooit zo kleurrijke dorpsgek, als ze niet zo flets waren geweest… Het is maar goed dat niet iedereen foto’s maakt van andermans tuin, flamoestuin, volle waslijn, deprimerende schutting, kind, hond of wond en daar wat van vindt. Neuh… ik hou me als ex-katholiek netjes in want voor je het weet hoor je Maria grommen als een valse herder.
Maar goed, het is inmiddels een jaar geleden en sindsdien is het goddank gedaan met de overlast. Een verademing en een nog betere plek om te wonen. In processie kan men nu naar de Grot om daar samen te drommen. Een grommende Maria is overigens machtig wenselijk, dat is al reden genoeg om de verse verzamelplek in te wijden voor de Grot. Doop het, maar niet met pis en afval ajb. Misschien met pils?
Dag hoor.
