Hier in Salland was zij ooit Domina …en zo sprak ik haar altijd aan en nog steeds. Toen ooit, vroeger heb ik vaak bij haar in de kerkbanken mogen zitten. Het was een gewoonte om met je ouders mee te gaan naar de kerk. Vooral wanneer op de zondag in mijn jonge jeugdjaren er de Jeugdkerkdienst was.
Vanaf mijn middelbare jeugdjaren is het kerken in mij minder geworden. Had toen geen behoefte aan en had andere interesses en bezigheden. Bij bijzondere gelegenheden kwam ik in mijn jonge volwassenen jaren nog in de kerk. Het is meer geworden nadat ik op mijzelf ben gaan wonen. Elke dag op weg naar mijn dagelijkse bezigheden kwam (…en nog steeds) ik langs de Dorpskerk hier bij mij in Olst. Op een gegeven moment kreeg ik het in mij om eens een kerkdienst bij te gaan wonen. Vreemde gewaarwording toen om een uur lang goddelijkheden (…laat ik het zo benoemen) in gezangen en woorden over mij heen te krijgen. Na die ene keer werd het vaker een kerkdienst bijwonen.
Het echte ‘kerken’ in mij begon nadat de kerk mij begon te vragen in diverse organen. Daar was destijds één keer in het jaar een grote rommelmarkt op het kerkplein. Helpen bij de pannenkoekendag en daarbij ook pannenkoeken eten. …en zo heb ik vele woorden mogen lezen in het maandelijkse kerkblad Kerkwijzer wat als concept ter controle gelezen moest worden. Later moest een deel van deze woorden op de website geplaatst worden. Daar in die tijd kon ik mijn eigen tijd goed invullen. Helaas…… In dit vorige heb ik op een gegeven moment een besluit moeten nemen. ‘Tot hier en niet verder!’ …en dat was niet eens om het geloof maar in mensen.
De tijd die erop volgde was er één in verdriet, maar ook vreugde. In het verdriet was het kort daarna afscheid nemen van Moeders en dat was plotseling. In vreugde was het de liefde die bij mij vele jaren aanwezig was. Net als bij vele andere mensen ging het leven verder en dat in al zijn up’s en down’s… Op een gegeven moment thuis in mijn mailbox een schrijven van Domina. Daarin schreef zij dat ik misschien gek zou opkijken om een e-mail van haar te ontvangen. Ja en Nee… Las in haar woorden dat wij ook in 2012 naar elkaar hadden geschreven. Dat laatste zal wel in mijn hoedanigheid zijn geweest als websitebeheerder voor de kerk. Zou het in mijn archief moeten opzoeken. Na haar schrijven nu ruim twee jaar geleden met Pinksteren hebben wij eens in de zoveel tijd elkaar geschreven. De laatste keer was begin dit jaar.
Dan ineens voor een maand geleden een envelop bij mij thuis op de deurmat. Deze bezorgd door een postbode. Afvragend wie deze envelop naar mij toe gestuurd heeft open ik deze envelop. Komt er een kaart uit met daar voorop een voor mij bekende foto, ergens genomen langs de IJssel. Deze foto mocht ik ooit nemen voor een uitvaartonderneming, maar na sluiting van het hun uitvaartcentrum hier in Olst hangt mijn foto in De Bastiaan. Het gemeentegebouw naast de Dorpskerk. De kaart is van Domina. Geheel verrast lees ik haar woorden. Zij was onlangs in Olst geweest en hierom ook in De Bastiaan. Verder had zij goede bekenden van haar bezocht. Ook schreef Domina dat ze mijn foto’s mist in het kerkblad en zij stelde mij een aantal vragen van persoonlijke aard. Om deze vragen kreeg ik het in mij om Domina eens te gaan bezoeken. Om haar na vele jaren weer eens te zien …en om haar vragen te beantwoorden.
(tekst loopt door onder afbeelding)
“…als je onder het tunneltje bent uitgestapt, loop je naar de richting van het mooie raadhuis.” Woorden van Domina in haar antwoord nadat ik haar had voorgesteld om bij haar op bezoek te komen. Bij haar thuis aangekomen word ik hartelijk ontvangen. Onze gespreksstof op onze zaterdagmiddag is divers. We hebben het gehad over de vragen die zij naar mij toe had gesteld. Daarin is duidelijkheid in gekomen en in sommige antwoorden een helaas… Diepgaander ging het over wat bij ons elk overkomen is. Daarin kunnen wij elk (gelukkig…) het ‘handelen’. Wat ik zo zie bij Domina is dat zij positief staat in haar leven. Zij is goed bij en weet het ook nog goed. Haar naar mij toe geschreven routebeschrijving vanaf het treinstation naar haar woonhuis klopte tot op de laatste voetstap die gevolgd moest worden. Deze in een wandeling van vijf minuten.
Daarvoor was het voor mij een treinreis van twee uur. Eén ding zal ik voor haar in de gaten houden. We kregen het ook over de aanstaande herinrichting van het kerkplein bij haar kerk, de Dorpskerk in Olst. Domina heeft zich sterk gemaakt dat het standbeeld, waar zij ooit betrokken is geweest in de plaatsing hiervan weer terugkomt bij de Dorpskerk. Als je de tekeningen bekijkt die op de website van de Gemeente Olst-Wijhe staan afgebeeld dan zie je het beeld Vorm en Geest, gemaakt door Pieter d’ Hont in 1991 ingetekend staan. Wel wat dichter bij de Dorpskerk dan waar het beeld nu staat. Dit laatste vind Domina jammer, maar het standbeeld komt terug en dat was eerst niet zeker.
Na mijn bezoek aan Domina is het weer in een lange treinreis naar Olst. Mijn terugreis gaat via andere treinstations dan in mijn heenreis. Zittend in de coupé zit ik vele jaren terug te denken. Het zal een kleine vijftig jaar geleden zijn. Ik lag na een onfortuinlijke val in het ziekenhuis voor herstel. Er begint een deuntje in mijn hoofd binnen te komen…
Hey… hey… Wickie. Hey… Wickie hey…
heis het zeil gezwind.
Hey… hey… Wickie. Wickie hey…
blijf hoog, hoog aan de wind.
Nana nanana nananananana Wickie…!
Ja… Al die jaren is dit stripblad bij mij gebleven en deze moet ik eens weer gaan lezen. Destijds als jonge jongen heb ik het mogen ontvangen in een ziekenbezoek door Domina Holtrop, …een Wickie van Domina.
Facebook Arend- Jan Loozeman
