Toen de kleinkinderen nog echt klein waren kwamen ze met de vakanties door het jaar altijd een dag naar opa in de MOKwerf. Een dag van gezellig samenzijn en iets creatiefs maken. Het thema ervan was afhankelijk van het seizoen.
Door Jos van Westing
In de kersttijd hebben we bijvoorbeeld tafelkleden bedrukt met uitgesneden kerstbomen en sterren. Met Pasen onderborden beschilderd en in het voorjaar hangers voor vogelvoer. Met Halloween pompoenen uitgehold waar kaarsjes in werden geplaatst. In de herfst paddenstoelen gemaakt en een groot spinnenweb tegen de wand van de schuur, daarbij de kinderen uitgedost als kabouter.
Tegen de avond stonden de ouders op de brug te kijken hoe de kinderen kwamen aanlopen met een brandende lampion in de hand en tussen de paddenstoelen in het gras gingen zitten.
Het was elke keer weer een feestje. Als ze ’s morgens kwamen was er al direct iets te drinken met wat lekkers erbij. Uitleggen wat we op deze dag gingen doen, eventueel met aanvulling van hun ideeën. Ze gingen altijd enthousiast aan de gang tot de middag, want dan kwam oma met lekkere broodjes. Er na weer aan de gang want het kunstwerk moest af en meegenomen naar huis. De een werkte heel precies, de ander was meer van met grote halen gauw thuis. Zo hadden ze alle vier hun werkwijze. Na afloop van de werkdag was het steevast dat de ouders de kinderen kwamen ophalen en dan gingen we met elkaar ’n patatje eten. Zo hebben we meerdere jaren vakantiedagen met elkaar doorgebracht. Het waren mooie tijden.
Maar de kinderen werden groter en kregen andere interesses. Gingen naar vrienden of vriendinnen, hadden hun sporten en gingen naar middelbare scholen. Wel werden verjaardagen van oma en opa nog met het hele gezin in de MOKwerf gevierd. Het was mooi om te zien hoe de kinderen groeiden in hun ontwikkeling, en je met hen ook heel andere gesprekken kreeg met duidelijk eigen meningen.
Werk op facebook
Zo gaf een van mijn kleindochters mij het advies om mijn werken op facebook te zetten. Ze hadden mijn debacle gezien op catawiki en vonden dat het beter kon door social media te gebruiken. Omdat ik dat niet had geïnstalleerd op mijn mobiel zou mijn kleindochter dat wel even doen. Binnen ja en nee stond het er keurig op met foto en wachtwoord. Haar uitleg over het gebruik er van ging net zo snel. Het ging wel zo snel dat ik de helft nog niet begreep ‘maar daar kom ik zelf wel achter’, dacht ik.
’s Avonds op mijn gemak gekeken wie er allemaal op facebook zaten. Heel veel foto’s van bekende en onbekende mensen kwam ik tegen. Op een gegeven moment maar gestopt met het bekijken er van. Al gauw echter kreeg ik allemaal pingeltjes binnen van mensen die mijn vriend wilde worden. Tot mijn dochter mij belde met “waar ben jij nou mee bezig! Je hebt allemaal mensen uitgenodigd om vriend te worden.” In de zestig mensen reageerden gelijk op mijn verzoek, ik had nog nooit zoveel vrienden gehad in mijn leven. Één van mijn kleidochters was op dat moment bij een vriendin die zei, “moet je nou eens kijken, weer zo’n ouwe viezerik die contact wil.” Zij schoot in de lach en riep “dat is mijn opa”.
Dat account maar snel verwijderd en later opnieuw ingesteld maar nu met minder vrienden. Met Sinterklaas kreeg ik uiteraard een heel groot facebook als surprise met bijpassende rijm dat duidelijk maakte dat oudere mensen die nieuwe tijd niet meer bij konden houden.
Verkoopkwaliteiten
Mijn kleinzoon ging ook meedenken met mijn verkoopkwaliteiten en gaf aan dat mijn prijzen voor de werken veel te laag waren, ik moest groter denken. Ik ken mijn tekortkomingen en heb hem het fiat gegeven om betere kanalen aan te boren, meer op niveau. Nu staat een van mijn werken op een Amerikaanse kunstsite met een vraagprijs die zoveel hoger is dan ik ooit heb durven vragen. Als als als daar reactie op komt. Mag hij mijn vaste verkoopmanager worden. Voorlopig zal ik me maar niet rijk rekenen. Twee benen op de grond want de waarde van ’n Appeltje zal het niet worden. Maar leuk dat ze op een positieve manier meedenken en je ook nog commercieel willen ondersteunen.
Moderner kledingadvies
Mijn oudste kleidochter vond dat mijn kleding wel iets moderner mocht worden. Als iets mij lekker zit draag ik het af tot het versleten is. Daar had zij een andere kijk op en stelde voor samen eens naar de stad te gaan voor iets nieuws. Dat hebben we gedaan maar zij koopt op een andere manier dan ik. Ik pas een broek en als die lekker zit ben ik klaar. Zij ging echter zoeken, nam wel vijf broeken tegelijk en liet mij die passen. De eerste zat best lekker vond ik, maar ze zei “draai je eens om, nee, trek die maar weer uit want die zwabbert om je kont”. Voordat de keus gemaakt werd duurde het even en daarop moest ook nog een leuke trui. Het zelfde ritueel en als afsluiting een colbert. Ze was tevreden en stuurde een fotootje naar oma met het resultaat. Na afloop natuurlijk wel even een terrasje gepakt voor een lekkere lunch. Met beide een voldaan gevoel van, geslaagd zijn, gingen we weer naar huis.
Ik heb prachtige kleinkinderen die verantwoordelijkheid durven nemen en je op een positieve manier kritiek geven. Zij hebben van mij geleerd en ik leer nu heel veel van hen.
