In de MOKwerf had ik een radio met CD-speler. Onder het werk vond ik het prettig om af en toe naar klassieke muziek te luisteren. Ik had een variatie in componisten waaronder ook mooie werken van Bach.
Door Jos van Westing
Dit gegeven was bekend binnen mijn familie en bekenden. De meesten konden mijn keuze niet waarderen en vonden het meer gejank, ondanks dat het veelal bekende en populaire werken waren. Zodoende kreeg ik de vraag of ik geïnteresseerd was in een aantal klassieke CD’s. Iemand was overleden en de familie was zelf niet geïnteresseerd in de collectie.
Een gegeven paard
Zo’n aanbod sloeg ik natuurlijk niet af, niet wetende waaruit die collectie dan wel bestond. Zo werden een paar dozen gebracht en nieuwsgierig ging ik het uitpakken. Veel van de CD’s waren nog splinternieuw en zaten nog verpakt in cellofaan, allemaal aangekocht bij het Kruidvat. Niet direct de beste uitgever van klassieke muziek, maar goed een gegeven paard mag men niet in de bek kijken.
Het totaal aantal was wel 200 stuks. Bij nader inzien bleken het bijna allemaal werken van Bach te zijn. Cantates, fuga’s, toccata’s op orgel of clavecimbel. Bach heeft alleen al aan cantates 295 stuks gecomponeerd en verder ontelbaar veel fuga’s en toccato’s. Niet direct mijn genre maar ik wilde niet ondankbaar zijn, ben ze gaan uitpakken en begonnen met ze te beluisteren.
Omzet verhogend voor kalmerende middelen
Maar naar enkele CD’s te hebben gehoord werd ik horendol van al dat orgelwerk. Ik verdenk het Kruidvat er zelfs van dat ze met de verkoop van deze Bacher de omzet van al hun kalmerende producten wilde verhogen. Achteraf begrijp ik die nabestaanden wel, ze waren mooi van een berg troep af zonder opruimingskosten. Er zijn prachtige werken van Bach maar deze CD’s werkten op mijn (mineur) humeur.
Als creatieveling ben ik gaan nadenken over andere mogelijkheden van gebruik en kwam op het idee om er een muziek-aal, met kop en staart van te maken. 200 CD’s geregen aan een koord en deze vijf meter lange aal, horizontaal op flexibele buizen geplaatst. Die kon dan mooi heen en weer zwaaien als was het een echte aal. Grappig, maar geen hond die het begreep. Toen maar alle CD’s in diverse kleuren geschilderd en aan linten gehangen. Niet het meest indrukwekkende kunstwerk maar ze hebben uiteindelijk toch een bestemming gekregen. Zodoende konden ze toch nog als een vrolijke noot wapperen in de wind.
