In mijn vorig artikel beschreef ik uitgebreid het ontstaan van de staat Israël. Deze staat werd in 1948 illegaal uitgeroepen, 24 uur voordat officiële overdracht aan hen zou plaatsvinden door de VN en het de bekende VN resolutie 181 had moeten accepteren, waarin Israël alle rechten van de andere inwoners moest garanderen evenals de verdeling van Palestina in Arabisch Palestina, Israël en Jeruzalem onder internationaal toezicht (gezien de heiligdommen daar voor zowel Joden, Moslims als Christenen).
De verdeling van het land was nogal dubieus, Israël kreeg meer dan de helft, terwijl ze qua aantal inwoners maar de helft waren van het het aantal Palestijnen. Het liep al snel mis met deze ‘gelijkwaardigheid’. Bij de Nakba terreur van Israël in 1948/49 werden tussen de 700.000 en 1 miljoen Palestijnen van hun land verdreven en duizenden geëxecuteerd, een slecht begin.
Koloniaal gedrag
Uiteraard was vrijwel de hele wereld geschokt door de pogroms en de holocaust die in Midden Europa en Duitsland hadden plaatsgevonden en was er natuurlijk terecht veel medeleven met de Joden en was er begrip voor de wens om een eigen land te hebben, waarvan Israël op schandalige wijze geprofiteerd heeft en nog steeds doet. Ook zullen geopolitieke overwegingen een rol gespeeld hebben, het was immers in de tijd dat de Koude Oorlog uitbrak en het was belangrijk in dit gebied ‘westerse’ steunpunten te hebben in verband met olie en de nabijheid van het Suez kanaal.
Daarom erkenden toch veel landen Israël, al zijn in de loop der tijd er tientallen VN- resoluties en uitspraken van het Internationaal Gerechtshof geweest, die ook door westerse landen gesteund werden, maar die Israël arrogant naast zich neerlegde.
Israël had formeel helemaal geen rechten op Palestina. Vrijwel alle Joden waren immers 2000 jaar daarvoor vrijwel volledig verdwenen uit Palestina door toedoen van Romeinen en Turken en tot het einde van de 19e eeuw maakten zij slechts 6% van de bevolking uit. Een zwakke basis om een deel van het land te koloniseren.
Toch voelden zij zich ver verheven boven de andere daar al altijd wonende bevolkingsgroepen en lieten dat vanaf dag één merken in vreselijke acties, die je juist van Joden die in Europa de vreselijkste dingen hadden meegemaakt het minst zou verwachten.
Zij hadden veel beter op gelijkwaardige basis met de Palestijnen tot afspraken kunnen komen, dan hadden we niet 75 jaar ellende gehad. Niet alleen daar, maar in het gehele Midden Oosten.
Video uitleg conflict
In deze video legt prof. dr. Maurits Berger van de Universiteit Leiden op eenvoudige wijze uit hoe dit conflict kon ontstaan:
(tekst loopt door onder video)
Mogelijk snelle oplossing: Gegijzelden
Om de 200 gijzelaars vrij te krijgen zou Israël kunnen aanbieden alle Palestijnse gevangenen die onterecht en onberecht gedetineerd zijn vrij te laten. Desnoods met juridisch oordeel door bijvoorbeeld de VN. Dit gaat om behoorlijke aantallen:
Volgens de Israëlische vredesorganisatie B’Tselem zitten van de 4.499 Palestijnse gevangenen eind juni 2023 er 1.117 vast zonder enige vorm van proces (zogenoemde ‘administratieve detentie’); het hoogste aantal in jaren. De aanklacht tegen deze gevangenen is gebaseerd op ‘vertrouwelijke informatie’, waardoor ze die niet kunnen aanvechten. Uit cijfers van de IPS blijkt dat gevangenen in administratieve detentie vaak maanden vastzitten, soms zelfs langer dan een jaar. Ook een bewijs van de discriminatie van Palestijnen is dat zij onder veel strenger militair strafrecht vallen en de Israëliërs onder burgerlijk recht. Maar een gijzelaarsruil moet hier zeker mogelijk zijn.
Definitieve oplossing conflict
Eigenlijk is een oplossing vrij simpel.
In 1995 leek het conflict opgelost door de Oslo II Akkoorden, een ondertekende overeenkomst tussen Palestina (PLO) en Israël. Onder supervisie van Bill Clinton werd toen een akkoord bereikt door de premier Yitzack Rabin van Israël en Yasser Arafat van de PLO. Rabin, zijn minister van Buitenlandse Shimon Peres en Arafat ontvingen daarvoor de Nobelprijs van de Vrede.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Ondanks de gezette handtekeningen meende oppositiepartij Likoed dwars te moeten gaan liggen en interne onlusten uit te lokken, waarbij premier premier Rabin bij een aanslag gedood werd en PLO leider Arafat iets later onder verdachte omstandigheden overleed. Er werd het het ook in Rusland populaire radioactieve gif Polonium-210 op zijn kleding en in zijn bloed aangetroffen. Hierdoor ging dit plan niet door, terwijl het door beide kampen aanvaard was.
Benjamin (Bibi) Netanyahu
Netanyahu is een rabiate extreemrechtse politicus die al heel lang aan de macht is. Hij was als oppositieleider de aanstichter van de onrust na het het sluiten van de Oslo II Akkoorden, die Rabin en Arafat het leven kostten en het akkoord in de prullenbak liet verdwijnen.
Zijn huidige regering is de meest ultrarechtse die Israël ooit gehad heeft, die versterkt inzet op ‘ausradieren’ van Palestijnen en het vestigen van Joodse nederzettingen in bezet gebied. Nog dagelijks worden er Palestijnen uit hun huizen en van hun land verjaagd, met veel slachtoffers. Zelfs in Oost- Jeruzalem, vanouds een volledig Palestijns stadsdeel, worden dagelijks mensen uitgezet. Ook de relatief kleine groep Christenen is vanwege discriminatie van 10% in 1948 teruggelopen naar nog maar 2% van de bevolking, maar daar hoor je niet veel over.
De laatste maanden had zijn regering te maken met massale demonstraties van de Israëliërs vanwege onder meer ondemocratische plannen om de macht van het Hooggerechtshof in te perken. In ‘democratie’ Israël bestaat als enig land ter wereld geen grondwet, dus alleen dit Hooggerechtshof kan wetten e.d. beoordelen en onverbindend verklaren.
Als ik op Forum voor Democratie zou stemmen (maar de dementie heeft gelukkig nog niet toegeslagen) en complotdenker was, zou ik denken dat de de afschuwelijke acties van Hamas georganiseerd waren door de regering van Netanyahu om de verdeeldheid in eigen land te verminderen en dat lijkt te lukken.
Met de reactie op de recente Hamas terreuractie dreigen ze zich echter in eigen voet te schieten. Met allerlei smoezen proberen ze hun buitenproportionele reactie te rechtvaardigen. Zo zou Hamas burgerobjecten als schild gebruiken. Vrij logisch in het grootste concentratiekamp ooit, waar 5.140 inwoners per vierkante kilometer wonen. Ons ‘dichtbevolkte’ land telt er 416/km²!
Objectieve verslaggeving in Gaza mag niet plaatsvinden want internationale journalisten krijgen geen toegang.
Hamas gijzelde 220 mensen en vermoordde er 1.300. Israël gijzelt (al heel lang) 2,2 miljoen mensen en sluit hen nu bijna volledig af van basisbehoeften en saboteert de levering van hulpgoederen zelfs door bombardementen op de grenspost met Egypte. Ook zijn er intussen al meer dan 7.000 mensen vermoord, overwegend vrouwen en kinderen. Het begint meer en meer te lijken op wat zo’n 100 jaar geleden een besnorde heer in Duitsland de ‘Endlösung’ noemde.
Ook wordt volledig voorbijgegaan aan het feit dat tot nu toe tien keer meer Palestijnen zijn omgekomen dan Israëliërs, al begonnen met met het schandalige Nakba incident in 1948 en dat de Palestijnen niet mogen gedenken.
Wat Hamas deed was een afschuwelijke terreurdaad, maar hoe we de Israëlische reactie moeten kwalificeren? Wie helpt me?
Zelfs hun beste vrienden die aanvankelijk 100% achter hen stonden beginnen nu (vaak in achterkamertjes) twijfels uit te spreken over de gang van zaken.
Ook beginnen weldenkende mensen zich af te vragen of het niet voorstelbaar is dat wanneer een volk al 75 jaar onmenselijk onderdrukt wordt, telkens weer oorlogen meemaakt en opgesloten wordt in concentratiekampen niet een groep onmenselijke terroristen kan kan voortbrengen. Daar zullen psychologen zich zeker in willen verdiepen.
Ook de toespraak van Verenigde Naties secretaris- generaal António Guterres was overduidelijk. En de hysterische reactie van Israël toont ook aan dat het begint te snappen dat hun geloofwaardigheid begint te kiepen. Guterres had het over de gang van zaken de laatste weken en vroeg om een tijdelijk staakt-het-vuren om hulptransporten toe te laten, maar Israël roept gelijk ambassadeurs terug en weigert vanaf nu visa te verstrekken aan VN hulpverleners.
(tekst loopt door onder video)
De snelst mogelijke oplossing voor deze genocide is het opnieuw aanvaarden van de Oslo II akkoorden, maar dan wel met de kaart van de VN- resolutie 181 uit 1948. Dan kunnen de Palestijnen meer gebied krijgen zodat de talloze vluchtelingen, die vaak al 75 jaar onder slechte omstandigheden in vluchtelingenkampen in omliggende landen verblijven, kunnen terugkomen en de huizen van de illegale kolonisten kunnen innemen. Ook zal Israël dan verdere huisvesting en oorlogsschadeherstel dienen te financieren.
Stop deze genocide onmiddellijk en laat de Oslo II Akkoorden herleven en de rust kan weerkeren. Niet alleen in Israël en Palestina, maar in de hele regio!
