In een ver land ten oosten van de zee, waar het leven mooi was en de bloemen bloeiden naast de waterlopen en de kleurrijke vogels prachtige melodieën zongen, leefde Alice, het mooie meisje dat dol was op avontuur en graag de wereld wilde verkennen.
Alice had niet verwacht wat de toekomst voor haar in petto had toen de wolken zwart werden en het begon te regenen met zwarte regen, vergezeld van dondergeluiden die op luide explosies leken. De kleurrijke vogels vlogen angstig weg in alle richtingen, en Alice schreeuwde terwijl ze haar zus riep, maar haar zus antwoordde niet. Plotseling zag Alice een wit konijn dat een pak droeg en een aktetas bij zich had, rennend en roepend: “Ik ben te laat! Ik ben te laat!”
Alice’s Toegang tot het Nederlandse Wonderland
“Wat is dat?” vroeg Alice zich af terwijl ze naar het witte konijn staarde dat ongewoon snel rende. Uit nieuwsgierigheid besloot ze het te volgen. Ze rende achter hem aan door de tuin, langs bloeiende bloemen en houten bankjes, totdat ze bij een kleine opening tussen de struiken kwam. Het konijn ging snel de opening binnen en Alice volgde hem zonder na te denken.
Zodra ze de opening betrad, voelde ze dat ze in een diepe put viel. De put was gevuld met vreemde dingen: militaire vliegtuigen, boten, reddingsvesten, boeken en stukjes papier, gekleurde agenda’s en wekkers. De put leek eindeloos, totdat ze zachtjes landde op een met groen gras bedekte grond.
“Waar ben ik?” vroeg Alice zich af terwijl ze om zich heen keek. Ze bevond zich in een vreemd land waar alles nauwkeurig en ordelijk leek. De tuin waarin ze was geland, was perfect verzorgd, de bloemen waren gerangschikt in regenboogkleuren en de bomen waren zorgvuldig gesnoeid. Zelfs de straten waren perfect geordend.
Terwijl Alice zich verwonderde over deze plek, hoorde ze opnieuw de stem van het witte konijn, maar deze keer klonk hij nog meer gespannen: “Oh, ik kom te laat voor de vergadering! Ik moet opschieten!” Het konijn, Lucas, een ambtenaar met een vaste aanstelling, voegde plechtig toe: “Zelfs op een vrije dag zijn er afspraken! Ik moet mijn e-mail controleren en ervoor zorgen dat alles in orde is. We zijn tenslotte in Nederland, nietwaar Alice?”
Alice begon het geluid te volgen en kwam voor een grote poort te staan met de tekst “Welkom in het Nederlandse Wonderland”. Ze ging voorzichtig de poort binnen en bevond zich in een straat vol kleurrijke gebouwen en keurig geparkeerde fietsen. Het aantal fietsen was opmerkelijk.
Confrontatie met de Nederlandse Bureaucratie
De eerste persoon die ze ontmoette, was mevrouw De Berg, hoofd van het Nederlandse Bureaucratiekantoor, die met ijzeren vuist regeerde. Ze was een vrouw met een streng gezicht en scherpe blik, gekleed in een formeel pak en met een enorme agenda in haar handen. Mevrouw De Berg zei: “Welkom in het Nederlandse Wonderland, heeft u een afspraak?” Zei ze koel.
“Eigenlijk niet,” antwoordde Alice aarzelend.
“Dan kunt u niet naar binnen!” zei mevrouw De Berg beslist. “Alles moet netjes en berekend zijn.”
Alice trok zich terug, rustig en begon na te denken over alles. Bedoelde mevrouw “alles”? En hoe kan ik een afspraak maken als ik net ben aangekomen? Alice herinnerde zich dat ze tijdens haar val veel lege en volle agenda’s had gezien en verweet zichzelf dat ze er geen had meegenomen. Midden in haar gedachten merkte ze aan de kant van het donkere bospad een mysterieuze kat op die vreemd glimlachte), genaamd Kees, de Nederlandse tijdmanagementadviseur.
“Wat doe je hier, Alice?” vroeg Kees met een brede glimlach.
“Ik zoek mijn weg in deze vreemd georganiseerde wereld,” antwoordde Alice.
“Het leven hier is als een agenda vol afspraken,” zei Kees. “Je moet alleen weten hoe je de openingen vult.”
Ontmoeting met de Gekke Hoedenmaker
“Welkom bij het koffiefestijn!” hoorde Alice de stem uit het plein komen. Daar was een café en haar nieuwsgierigheid dreef haar daarheen, vergezeld van haar verbazing. totdat ze bij een café kwam dat gerund werd door Vincent, bekend als de gekke hoedenmaker.
“Welkom bij het koffiedrinken!” zei Vincent enthousiast. “Alles hier moet precies zijn, zelfs de temperatuur van de koffie.”
“Maar waarom moet de koffie hier zo precies zijn?” vroeg Alice.
“Omdat dit onze manier is om orde te behouden!” antwoordde Vincent. “De koffie wordt precies geserveerd op een temperatuur van 85 graden Celsius. Als de temperatuur met slechts één graad verandert, wordt er een ‘koffieramp’ uitgeroepen.”
Ontmoeting met de Precieze Buurman
Op dat moment hoorde Alice een geluid van de andere kant van de straat. Daar was een Nederlandse buurman, de officiële vertegenwoordiger van de buren in Nederland, die erop toeziet dat de buren zich aan de maatschappelijke regels houden. Van afvalscheiding tot sproeitijden, hij klopt op je deur en zegt: “Ik zag dat je plastic bij het papier gooide!”
Het Raadselachtige Advies van Geert
Ten slotte kwam Alice bij het kantoor van Geert, de gepensioneerde medewerker die raadselachtige adviezen geeft. Alice merkte dat Geert advies gaf, of er nu iemand was of niet.
Alice vroeg: “Hoe kan ik me aanpassen aan deze georganiseerde wereld?”
“Doen zoals wij allemaal doen: draag een agenda en respecteer de afspraken,” antwoordde Geert wijs en voegde toe: “Onthoud, elke minuut die je verspilt kost het bedrijf een euro.” En hij voegde eraan toe, alsof hij zich iets belangrijks herinnerde: “En een euro is een euro.”
De Valse Schildpad
“En een euro is een euro.” liep het kleine meisje terwijl ze nadacht over Geerts woorden. Midden in haar verwarring, aan de oevers van het kanaal, Onderkant formulier
zag Alice de valse schildpad Henk, een gepensioneerde werknemer, die verdrietig met de gracht en de vissen sprak over de goede oude tijd toen de regels minder streng waren. Hij zei: “De dingen waren eenvoudiger toen we zelf mochten beslissen,” en hij herhaalde met een zucht in zijn stem: “Oh mijn God, zelfs het weer was vroeger beter.”
Ontdekking van de Nederlandse Orde
Op een dag besloot Alice zelf het Nederlandse systeem uit te proberen. Ze ging naar een lokaal café en bestelde een kop koffie. Ze merkte dat iedereen op hun gebruikelijke plaatsen zat en elke dag op hetzelfde tijdstip dezelfde kranten las.
De serveerster zei glimlachend: “Wil je lid worden van de ochtendkoffieclub? We hebben hier een strikt schema.”
Alice lachte en zei: “Ik denk dat ik het eens ga proberen!”
Aan het eind van de dag realiseerde Alice zich dat de Nederlandse precisie en stiptheid niet slechts wetten en regels waren, maar een manier van leven. Hoewel ze misschien vreemd lijken voor iemand die uit een meer spontane omgeving komt, voegen deze eigenschappen toe aan de schoonheid en pracht van Nederland. Alice leerde de orde en precisie te respecteren en te waarderen, hoewel ze nog steeds hartelijk lachte om de komische waanzin van dit georganiseerde leven.