Alex Ploeg stond vrijdag in het Hoftheater met zijn programma EGO. En daar ging het ook over, over zijn ego, maar even goed over het ego van het publiek. Ploeg betrad daarbij paden die je niet zo maar aan de keukentafel met elkaar bespreekt, al helemaal niet met z’n allen in het theater. Hoe hij van zijn vriendin probeert te achterhalen wanneer ze weer thuiskomt, om te weten of hij nog tijd heeft zich af te trekken, hoe hij zich voorstelt hoe vrouwen zichzelf bevredigen, maar waar hij geen idee van heeft omdat je het er niet over hebt.
Ploeg begon de avond met ongemakkelijke stiltes. In het begin van zo’n avond, wist hij uit ervaring, moet je altijd eerst even aan elkaar wennen. Nu nog geen lach, straks een ingehouden lach, aan het eind van de avond een bulderende. En hij had gelijk, toen we een keer over het ongemak heen waren hebben we smakelijk gelachen, slap gelachen hier en daar zelfs. Want zijn verhalen waren dan wel absurdistisch, maar ook heel herkenbaar.
Wat een podiumdier is dat, die Alex Ploeg. Hij vertelt zijn verhaal niet alleen met woorden, maar ook met gebaren, mimiek, zang, perfecte timing, met een combi daarvan nam hij ons mee in het park waar hem per ongeluk een voetbal voor de voeten kwam en hoe hij dan overweegt hoe die wel of niet terug te schieten. Dieper in je mannelijkheid kun je niet worden aangevallen.
Of toch misschien, door je vriendin, dat je een liefdesliedje voor haar schrijft en dat ze dan zegt dat dat niet over haar gaat, maar over jouw eigen behoefte waarvoor je haar en dat lied nodig hebt.
Zo’n avond dus. Als die volgend jaar terugkomt, koop dan een ticket! Want de zaal was geheel onterecht niet helemaal uitverkocht.
