‘Make Schik Not War’ is de leus van de Zwarte Cross dit jaar. En dat lukt heel goed. Het is een donders gezellige bedoening op het festivalterrein bij Lichtenvoorde. De meesten zijn dronken, maar niemand lijkt een kwade dronk te hebben. Zelfs de gekken die zwart zand uit de grond krabben en dat dan in het publiek gooien, worden met rust gelaten. Dus als je toevallig in de lijn van een straal bier staat dat uit een waterpistool geschoten wordt of je krijgt een plastic beker, halfvol met bier achter in je nek, dan zeur je daar al helemaal niet om.
Make schik, not war. De organisatie deelt die gedachte expliciet: “Vandalisme, seksueel grensoverschrijdend gedrag, racisme, homofobie en vrouwonvriendelijkheid hoort niet thuis op ons unieke feest. Als festivalorganisatie distantiëren wij ons expliciet van alle vormen van ontoelaatbaar gedrag. Niemand kan lekker feestvieren als aan het fundament van respect gezaagd wordt, door wie dan ook. Doe alsof je thuis bent! En ja, we voelen de bui al hangen, dus bij dezen: als je je thuis graag als een asociale hufter gedraagt, kun je beter thuisblijven. Onze ambitie: een Zwarte Cross met nul incidenten.”
Nul incidenten is niet helemaal gelukt. Er vlogen een paar caravans in de fik. “Idioten,” legde een dronken West Brabander me uit. “Kijk, ik heb bij de toiletten de bloemen uit de potten getrokken. Dat is gewoon lol. Maar een caravan in de fik steken, dat doe je toch niet?”
Publiek kump vöar de schik
Schik maken, dat lijkt zo ongeveer de essentie van de Zwarte Cross. Donders völle schik op het festivalterrein met rondom allemaal podia die de feestvreugde verhogen, maar waarvoor het publiek niet specifiek is gekomen. Zo speelde Röwen Hèze de mussen dood van het dak en bij ‘Bestel Mar’ vlogen aan het begin de bierbekers even door de lucht, maar na de intro zakte de aandacht al snel weer weg en leek de band als een radio op de bouwsteiger met de volumeknop op 10.
(tekst gaat veder onder de video)
Francis Rossi deed het met zijn Status Quo een stuk beter, maar ook hier was het publiek meer met zichzelf bezig dan met de inmiddels 75-jarige oprichter van Quo. Die had met Down Down overigens nog wel even een pareltje in huis. Helemaal alleen op het podium pielde hij op zijn gitaar in een minuut of drie vier richting de eerste herkenbare akkoorden van de door hem zelf geschreven wereldhit. Duizenden Zwarte Crossers pikten dat overbekende deuntje uit de lucht, waarna een prachtige tien-minuten-versie volgde van het tweelingbroertje van Roll Over Lay Dow.
Kippenvel voor deze 63-jarige bezoeker die Status Quo en Francis Rossi al zijn hele leven tegenkomt. En misschien nog wel een tijdje gaat tegenkomen ook. Aan Rossi zal het niet liggen. Die geniet van zijn optredens, maar leeft geen rock and roll leven. In het AD zegt hij: “Ik sta elke dag om negen uur naast mijn bed en ontbijt met een banaan en dadels. Als ik iets heb ontdekt in 50 jaar rock-’n-roll is dat die hele levensstijl die er omheen hangt, complete onzin is.”
Mooi, weer een dag dichter bij de dood
Rossi is gestopt met drank, met cocaïne én met hasj. Ik denk dat de meeste Zwarte Cross bezoekers dat niet kunnen opbrengen. Man, man, wat een bier als daar in gaat. Bij de uitgang hangt een groot bord ‘Mooi, weer een dag dichter bij de dood’. Voor velen zal dat na dit weekend meer dan een dag zijn. Hadden ze zich aan de buitenkant nog zo goed ingesmeerd tegen de zon, hadden ze vergeten de binnenkant goed te verzorgen… Maar ja, Jack Poels van Rowen Hèze had het al gezongen: uuteindelijk goat wie ollemaal met de neus omhoog!
prachtig artikel, Harrie! Heel aantrekkelijk en sfeervol.