Een samenleving zonder natuurlijke samenhang is een samenleving uit balans.
We zitten daar middenin. Zijn we wel met de goede zaken bezig en op een juiste manier? Hoe verhoudt macht en geld zich op dit moment daartoe? En voor welke goede zaak gaan we eigenlijk? Waar zit de gezamenlijkheid? Gaan we het redden op deze manier of moeten we het radicaal over een andere boeg gooien? Misschien van EGO naar ECO, ook voor de politiek en overheid?
Zijn we met de goede zaken bezig?
Kijkend naar al het gedoe in de politiek en de vele gebieden waar momenteel een crisis is, vraag ik mij toch steeds sterker af of we wel met de juiste dingen bezig zijn.
Ik ken het vanuit de zorg: met alles bezig, maar er is geen of onvoldoende tijd voor de wezenlijke aandacht voor de mens.
In het onderwijs is het al niet anders: met alles bezig, behalve wie is nou die leerling of student en wat heeft zij/hij nodig om dat te leren wat nodig is in haar/zijn leven.
Ten aanzien van voeding in de supermarkt, heel veel voeding en ook heel veel toevoegingen in voeding. Veel keuzes die ons en de aarde niet gezond maken.
Met spullen kopen idem dito, ze gaan een modeseizoen mee en dan moet je weer nieuwe kopen. Waar is die heerlijke trui te koop waar je je hele leven mee kunt doen? En over een huis kunnen beschikken. Dat is ongeveer je eerste levensbehoefte.
De Gezondheidszorg, er zijn legio onderzoeken, medicijnen en behandelingen mogelijk, maar wat heb is er nodig voor een goede gezondheid?
En ten aanzien van onze leefomgeving, daar hebben we sinds de industriële revolutie maar weinig aandacht voor gehad.
Wat is er misgegaan dat we voorbij zijn gegaan aan het wezenlijke van mens zijn?
Het EGO-systeem
Macht en geld, ze zouden ons veel goeds kunnen brengen. Waarom gaat hierin zoveel mis? Het krijgen van een machtspositie is voor veel mensen begeerlijk. Je kunt dan namelijk het zelf naar je handzetten, naar de ideeën die jij er over hebt. Maar zijn dat ook de ideeën waar iedereen beter van wordt? Met het gelobby en de vele politieke partijen is wel duidelijk dat er veel voor eigen hachje gestreden wordt. En wat dan als je zelf niet over zoveel macht beschikt, geen vooraanstaande positie kunt bekleden? Zijn er dan anderen die naar je omzien?
In mijn leven heb ik geconstateerd dat díe mensen met je meeleven, die zelf ook het nodige op hun pad tegenkomen en heel goed weten wat je meemaakt en nodig hebt. Als het je eenmaal goed gaat, wil je eigenlijk niet meer te maken hebben met al die problemen van anderen. Zitten onze machthebbers, politici wel op de plek om juist die mensen die het hardst de steun nodig hebben van dienst te zijn? Of heeft een interessante baan, je geld kunnen verdienen met mooie praatjes, een goed salaris ontvangen, dat zorgt voor aanzien en status toch de grootste aantrekkingskracht? Denken misschien dat je aan het goede werkt, maar ondertussen gaat het zeer moeizaam en gaat er heel veel tijd overheen, om resultaten te bereiken, als die er al komen.
Het gaat goed met een deel, maar het gaat zeker niet goed met iedereen.
Het Ecosysteem
In de samenleving van inheemse volkeren gaat het er anders aan toe. Wijze mensen worden om raad gevraagd. Het besef is er volop aanwezig dat wat je aan foute keuzes maakt, dit afstraalt op de hele community. Dus heb je een intrinsieke motivatie om het goede te doen. Daarnaast is er omzien en steun voor elkaar, want daardoor ook gaat het, het beste met iedereen. De banden zijn sterk, je kent elkaar en er is een band door de verschillende generaties heen. Ook de woonplek en natuurlijke leefomgeving heeft daarin een belangrijke plaats. Dat wil niet zeggen dat er nooit ruzie of onenigheid is. Maar er is een groot belang om met elkaar op te lossen, omdat dit direct de gemeenschap dient.
In het klein kennen wij dat in een gezin. Is er iemand ziek, dan maakt iedereen zich zorgen. Iedereen zet zich in om iets voor elkaar te betekenen, omdat het je zelf ook een beter gevoel geeft. En als je kijkt naar de natuur, hier vind je geen machthebbers of geld. Iedereen doet zoals die geschapen is en werkt daarmee voor het geheel. Dat heet het Ecosysteem.
EGO versus ECO
Die directe feedback zijn we in onze samenleving, denkend dat democratie een mooi en goed systeem is, kwijtgeraakt. De zogenaamde wijze mensen zijn ingeruild voor instanties die anoniem zijn. Warme banden zijn hier ingeruild voor zakelijke en afstandelijke en zogenaamde professionele betrekkingen. Het is gevaarlijk om te veel betrokken te worden, want dan kun je niet meer objectief oordelen en je krijgt het zelf heel moeilijk. Alsof we dan even afstand doen van het menselijke gevoel. Maar daar draait het toch juist om, om het goede menselijke gevoel, om met elkaar een goed leven te hebben?
Er is in toenemende mate belangstelling voor ECO-gemeenschappen, kleine groeperingen die met elkaar een leefgemeenschap willen opzetten om samen te leven, elkaar te ondersteunen, gebruik te maken van elkaars kwaliteiten en zorg te dragen voor hun eigen natuurlijke leefomgeving en daarbij zoveel mogelijke zelfvoorzienend zijn. Zijn zij de voorlopers voor een betere duurzame samenleving?
Wat zou je in het groot nog allemaal moeten regelen als de basis in het klein goed is? Stel je dat eens voor…Bij mij ontstaat direct een beeld van weelderige natuur en gevoelens van genieten, ontspanning en blijdschap en eindelijk eens verlost zijn van al het gedoe in de samenleving waar je niet mee belast wilt worden, wat je machteloos doet voelen en waarin je je moet proberen staande te houden.
Ik zou zeggen, laten we op weg gaan!
