Stel, ik heb een hele snelle Audi. Daarin rijd ik regelmatig met hoge snelheid, zeg 200 km/u, over de dijk tussen Olst en Wijhe. Ik krijg boetes; wordt achternagezeten door de politie, maar ik ben sneller; ik ram soms een paaltje en breng anderen in gevaar. Op één of andere manier lukt het steeds om me op die manier te misdragen, zonder gepakt te worden. Bewoners langs de dijk gaan klagen. Om van die overlast af te zijn, besluit de gemeente om mijn Audi te kopen. Voor een vorstelijk bedrag. Belachelijk?

Nou, in Nijmegen staat een asfaltfabriek, die zich precies zo gedraagt als ik in die Audi. De fabriek stoot te veel gevaarlijke stoffen uit, overtreedt voortdurend de vergunningsvoorwaarden en is daarmee een gevaar voor omwonenden. De gemeente is niet in staat om de fabriek de dwingen tot een productiewijze die voldoet aan de milieuvergunning. Ten einde raad koopt de gemeente de fabriek op voor 7 miljoen euro. Slopen volgt. Probleem opgelost. Toch?

Nou, in Olst stond ook een asfaltfabriek. Olasfa, in (!) de uiterwaarden. In 1983 failliet gegaan. De bodem was ernstig verontreinigd. Die is tussen 2011 en 2019 voor 30 miljoen gesaneerd. Betaald door de provincie, want de verantwoordelijke fabriekseigenaren waren gevlogen. Elke bewoner van Overijssel heeft daar dus aan meebetaald. Ik vrees dat de inwoners van Nijmegen iets soortgelijks te wachten staat.

Er zijn meer lijntjes tussen Olst en de Nijmeegse asfaltfabriek. De fabriek in Nijmegen is van het concern Dura Vermeer. Laat dat nou ook de onderneming zijn die de sanering van het Olasfaterrein heeft uitgevoerd. Dura Vermeer weet dus wat een asfaltfabriek in de bodem achterlaat. Laat het lekker zitten, denken ze. Dan kunnen we later tegen een royale vergoeding de rotzooi er wel weer uithalen. Dat heet ondernemen.

Ik noem het smeerpijperij.

Het gesaneerde Olasfa terrein is omsloten door een nieuwe dijk tegen hoogwater. Kijk, dat vind ik nou onbegrijpelijk. Hoeveel bomen zijn er opgeruimd in de uiterwaarden, hoeveel nevengeulen gegraven. Allemaal om bij hoogwater de IJssel ruimte te geven het water snel af te voeren. Zonder obstakels. Maar een stuk uiterwaard inpikken is blijkbaar geen probleem. Die – misschien wel Nederlands schoonste – uiterwaard is namelijk niet een jachthaven geworden, of een leuk recreatieterrein, of een natuurgebied. Nee, de dijk was nodig om op dit schone stuk grond een parkeerterrein te maken. Voor 350 auto’s. Auto’s die komen aanrijden over asfalt, dat misschien is gemaakt door Dura Vermeer. In mijn hoofd ontstaat kortsluiting van al deze samenhang. Mocht die kortsluiting leiden tot roekeloos rijgedrag in een Audi, dan doe ik dat niet om u in gevaar te brengen. Het loont gewoon.

Het levert me een mooie uitkoopsom op.